Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Αντιμέτωποι με το νεοφασισμό σήμερα

Την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου στις 19.30, στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134-135).


Τα Ενθέματα και το UNFOLLOW παρουσιάζουν μια συζήτηση για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την έξαρση της ρατσιστικής βίας.
Ομιλητές: Νίκος Γιαννόπουλος, μέλος του «Δικτύου για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα», Άρτεμις Καλοφύρη, φιλόλογος, μέλος της «Πρωτοβουλίας ενάντια στο φασισμό και τη ρατσιστική βία», Νικόδημος Μαϊνα Κινύουα, ΜΚΟ Asante, Μάκης Κουζέλης, καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας και Κοινωνιολογίας, ΕΚΠΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος, πανεπιστημιακός, μέλος του συντονιστικού της «Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας»

 

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Η Μοσχολιού ερμηνεύει τα «Λαϊκά προάστια» ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ


 


 

Ανέκδοτη ηχογράφηση με τέσσερα τραγούδια
από τα «Λαϊκά προάστια»του Ηλία Ανδριόπουλου,
τα οποία ακούγονται για πρώτη φορά με την φωνή της Βίκυς Μοσχολιού
από τη συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναικου το 1979.

Τα κομμάτια που ακούγονται είναι:
1.Πλατεία Βάθης
2.Είπα να σου στείλω
3.Κάποιο βράδυ τ' όνειρό μου
4.Μην κλαις


Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου
Δίσκος: «Λαϊκά προάστια» (ΛΥΡΑ,1980)

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Τεράστια πεταλούδα σήμερα στην Αγίου Γεωργίου!!!

Έχει γκρενά λωρίδες σε λαδοπράσινο φόντο. Στη φωτογραφία κάτω απολαμβάνει τα λουλούδια!!!
 
 
Θα την διακρίνεται στο μέσο της φωτογραφίας. Απολαύστέ την

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

O Gliki Mou Ear - Vangelis & Irene Papas

Ο Ορθόδοξος ύμνος "Ω Γλυκύ μου Έαρ" της Μεγάλης Εβδομάδας του Πάσχα, σε ενορχήστρωση Βαγγέλη Παπαθανασίου και φωνητική εκτέλεση Ειρήνης Παππά. Ο ύμνος περιλήφθηκε στο δίσκο "Ραψωδίες" του 1986.


Σημ.1 Ειρήνη Παπά: μία από τις ωραιότερες γυναίκες στο κόσμο...και όχι μόνο
Σημ.2 Χωρίς τον ύμνο "Ω Γλυκύ μου Έαρ" δεν θα υπήρχε Μεγάλη Βδομάδα

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Για την Λέσχη Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού...


Χθες Μεγάλη Τετάρτη βράδυ ανταποκρίθηκαν πολλοί/ες από τους/τις φίλους/ες μας στο κάλεμα της Λέσχης Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού στο γνωστο χώρο του υπογείου.Κατόπιν κοινής επιθυμίας σχεδόν όλων των παρευρισκομένων συμφωνήσαμε επί του παρόντος να μην ανακοινώσουμε τα ονόματα, τόσο των συμμετεχόντων, όσο και της προσωρινής συντονιστικής επιτροπής. Αυτό θα γίνει μετά τις εκλογές με την σχεδιαζόμενη δημόσια παρουσία της Λέσχης με εκδηλώσεις στο Κορυδαλλό, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Μέσα στους σχεδιασμούς μας είναι η προετοιμασία κεντρικής μεγάλης τιμητικής εκδήλωσης στην Αθήνα του αποβιώσαντα ποιητή το έτος 2007, Νίκου Παπαδόπουλου, φίλου μας και γνωστού από παλιά,παρουσιάζοντας ένα μεγάλο μέρος της ποίησης του " που λεπτούργησε μακριά από τη δημοσιότητα και την αγορά επί σαράντα χρόνια".΄Αλλωστε αυτή είναι και η επιθυμία του επί πολλά χρόνια φίλου του και ποιητή, Τίτου Πατρίκιου...

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

ΣΕ ΚΛΙΜΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ




ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΟΛΛΑΖ

Αν πω μια καλημέρα, ώρα που πάνε
τα χαμομήλια την πρωινή τους τσάρκα,
νομίζω πιο πολύ θα μ’ αγαπάνε
οι αγύρτες που χασομερούν στα πάρκα.

Κι αν πείσω τη μαντάμ να υιοθετήσει
για παννυχίδα οργίων το χαβαλέ μου,
θά ’χω φτιάξει κολλάζ μια νεκρή φύση
σε κλίμα αυθεντικού Μεσοπολέμου.



Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Ακουατίντα».
Αναρτήθηκε από Γιωργος Κεντρωτης
http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2011/01/blog-post_8300.html

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Η συνωμοσία της σουπιάς



Του Θοδωρή Γκιώνη

Κάποιοι άνθρωποι έχουν το κόκκινο στυλό κάτω από τη γλώσσα τους. Κάποιοι δάσκαλοι έχουν το κόκκινο στυλό για γλώσσα τους. Γιατί το λάθος το διορθώνουμε με κόκκινο; Δεν θα ήταν πιο ωραία ένα άλλο χρώμα; Ένα γαλάζιο ανοιχτό, της θάλασσας; Του ουρανού το ραφ της αεροπορίας; Το λουλακί απ' το Καλαματιανό σου το μαντίλι; Το μπλε απ' το ματάκι Σου;
Ποιος το σκέφτηκε αυτό; Ποιος το πρότεινε; Ο Ηρώδης, ο Προκρούστης; Ποιος;
Γιατί να παίρνω την κόλλα μου τραυματισμένη να στάζει κόκκινο, να στάζει αίμα από παντού;
Να έρχεται μέσα ο καθένας, σαν αδελφή του ελέους, σαν νοσοκόμα από πάνω μου με το βάμμα του ιωδίου, τη σουλφαμιδόσκονη, το Hansaplast και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Γιατί να μην είναι η κόλλα μου γεμάτη μπλε, γεμάτη θάλασσα, ουρανό, να ταξιδεύω και να μαθαίνω, να γυρνάω όλον τον κόσμο με τα λάθη μου. Πιο πολύ στοιχίζει το μπλέ μελάνι από το κόκκινο;
Ο ουρανός σίγουρα στοιχίζει πιο πολύ από το αίμα. Το ίδιο και η θάλασσα; Επειδή έχει δυο σίγμα; Σιγά. Σιγά-σιγά. Για να δούμε.
Είναι τόσο αθώο αυτό; Τι; Σύμπτωση είναι; Έτσι ξαφνικά προέκυψε; Βρέθηκε ένα κόκκινο στυλό μπροστά στον Κάιν και όρμηξε στον Άβελ, για να διορθώσει το λάθος του; Δεν νομίζω. Εδώ υπάρχει σχέδιο. Σχέδιο οργανωμένο. Σε θέλουνε αρνάκι. Απ’ το τσιγκέλι σου να κρέμεσαι. Σφαγμένο, διορθωμένο, τελειωμένο, γδαρμένο, πετσοκομμένο, σουβλισμένο. Δεν σε θέλουν να χοροπηδάς να τραγουδάς στις πρασινάδες, στα γαλάζια τ’ ουρανού, του λάθους σου. Στους λόφους, στις ακρογιαλιές, στα χρώματα.
Βγαίνεις εσύ με το τραγούδι σου το φάλτσο, τον λάθος ρυθμό-βηματισμό, τσουλούφι πεταχτό, τα χαίρεσαι όλα αυτά, τα ζεις, τα εξελίσσεις, τα τελειοποιείς. Θα έρθει η μέρα θα έρθει κι η στιγμή, σωστά να τραγουδήσεις. Θα βρεις το βήμα, τον ρυθμό, θα μπεις και στον χορό. Πώς όμως όταν ο ζηλόφθων βάτραχος, στέκεται απέναντι σου, με κόκκινο στυλό, με χάρακα και με πιστόλι;
Η σουπιά τώρα τι μελάνι έχει; Κόκκινο; Ή από σουπιάς μελάνι φτιάχνουμε το κόκκινο;
Αυτό είναι. Κατάλαβα. Είναι η συνωμοσία της σουπιάς το κόκκινο. Γι’ αυτό. Γι’ αυτό πέφτουν επάνω σου όλοι με το κόκκινο. Δάσκαλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συμμαθητές και φίλοι. Κυρίως αυτοί. Και να ρωτήσω και κάτι; Γιατί όταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, ελόγχισαν το σώμα του Χριστού πάνω στον σταυρό, αντί για αίμα, έτρεξε νερό; Γιατί έτρεξε θάλασσα; Γιατί έτρεξε ουρανός; Γιατί φορτώθηκε το λάθος καθενός;

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13956

Η Λέσχη Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί την Μεγάλη Τετάρτη 11 Απριλίου 2012


Η Λέσχη Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί ν΄ανταμώσουμε και πάλι την Μεγάλη Τετάρτη, 11 Απριλίου 2012, στο υπόγειο της Βαλαωρίτου αρ. 118,στον Άνω Κορυδαλλό, στις 8.30μμ μαζί με τα βιβλία και τα κεριά σας για να διαβάσουμε και να συζητήσουμε αποσπάσματα από τα βιβλία που μας άρεσαν,μας συγκίνησαν,μας ταξίδεψαν, μας πήγαν βαθειά κάτω στη γή, μας σήκωσαν ψηλά πάνω στον ουρανό...Την προηγούμενη φορά η προσέλευση ήταν αναπάντεχα μεγάλη και το γεγονός αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία και ελπίδα για να συνεχίσουμε κόντρα στο θλιβερή ατμόσφαιρα του φόβου και της ανασφάλειας που μας περιβάλλει.

Φεγγάρι μάγια μου κανες...

Από την προχθεσινή πανσέληνο.Την πήρατε είδηση;



Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα...

Ενα μεγάλο σαλιγκάρι

λεμονανθός

Αγγουρα βερύκοκα

Άνθη δαμασκηνιάς

Μυρωδάτη Αμπαρρόριζα

Ανθισμένη τριανταφυλλιά

συνεχίζεται...

Ένα μαγικό απόγευμα ...third part... και τελευταίο

Για ένα ακόμα απόγευμα μαγευτήκαμε στο Tabacco πίνοντας υπέροχο καφέ (γεια στα χέρια σου Παντελή με τον ελληνικό σου), και θαυμάζοντας εξαιρετικές δημιουργίες από νέους καλλιτέχνες... και μη.
Για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα από τη φαντασία και την εφευρετικότητα κάποιων ανθρώπων. Υλικά όπως δέρμα, πολυμερικός πηλός , ύφασμα και χάντρες δημιουργούσαν ένα πολύχρωμο αποτέλεσμα που σε παρασύρει σε όμορφες σκέψεις.
Αλλά δεν έλειπε και η ανατροπή, υπό μορφή vintage χρηστικών αντικειμένων, όπως ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, παλιά τηλέφωνα με καντράν, και παλιές φωτογραφικές μηχανές, αντικείμενα που κουβαλούν τη νοσταλγία άλλης εποχής, άψογα συντηρημένα (και λειτουργούν κανονικά)!!!
Ας δούμε αναλυτικά ....
"Sofia Xara creativity"
Η Σοφία δημιουργεί κομψοτεχνήματα από πολυμερικό πηλό και από κλωστή πλεγμένη
με την τεχνική του ''Μακραμέ"


"Οι αλεπούδες στο παζάρι"
Η Παναγιώτα δημιουργεί κοσμήματα, τσαντάκια και άλλα χρηστικά αντικείμενα από δέρμα.

''The sunflower"
Η Νένα φτιάχνει κοσμήματα από διάφορα υλικά και πολλή φαντασία αλλά αυτό που με εντυπωσίασε .....
δείτε την παρακάτω φωτογραφία..

"The sunflower"
..... Η Νένα σχεδιάζει υπέροχα έργα τέχνης πάνω σε μεταξωτά μαντήλια... Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό..
Τόσο που λυπάσαι να τα φορέσεις!

"Vintage for sale"
Ο Δημήτρης επισκευάζει παλαιά αντικείμενα με τέτοιο τρόπο ώστε να δουλεύουν τέλεια.
Δεν είναι ακριβώς τέχνη αλλά το να βλέπεις vintage αντικείμενα είναι εντυπωσιακό!
Θα κάνω ένα αφιέρωμα αποκλειστικά στο ''Vintage for sale" και θα δείτε,
προς το παρόν μπορείτε να πάρετε μια ιδέα στο
https://www.facebook.com/VintageForSale

Αυτά και άλλα πολλά είδαμε στο Tabacco αυτές τις τρεις μέρες. Κάποιοι ξεχώρισαν για την πρωτοτυπία τους, κάποιοι άλλοι για την τέχνη τους , αλλά το σημαντικότερο είναι πως όλοι έχουν βάλει στα δημιουργήματα τους ένα κομμάτι της ψυχής τους....

Και αυτό είναι το καλύτερο !!
Και κάτι άλλο....
"Ο καλύτερος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον σου είναι να το δημιουργήσεις!"
Καλή σας μέρα!!!

http://lovekorydallos.blogspot.com/2012/04/second-part.html
http://lovekorydallos.blogspot.com/2012/04/blog-post_06.html

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Ένα μαγικό απόγευμα ...second part!



To bazaar στο Tabacco καλά κρατεί...
Τη δεύτερη μέρα είχα την τύχη να δω κι άλλα όμορφα πράγματα και να θαυμάσω για άλλη μια φορά την φαντασία και τη δημιουργικότητα κάποιων ανθρώπων..

Κουκλάκια από κάλτσες (!)... φυτικά χειροποίητα καλλυντικά... ρούχα alternative ...αλλά και δερμάτινα σανδάλια , και υφασμάτινες τσάντες φάκελοι. ...

Όλα ευφάνταστα κι όλα πανέμορφα...

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Love Korydallos...

Ένα μαγικό απόγευμα!
Όπως σας έλεγα, σήμερα ξεκίνησε το πιο ''in'' bazaar της πόλης μας! ... Που αλλού ; Στο Tabacco!!!
Κι επειδή έτυχε να βρίσκομαι εκεί....ένα θα σας πω! Μαγεία! ...
Πραγματικά, τόσο όμορφα καλλιτεχνήματα μαζεμένα , σε έναν ζεστό και καλαίσθητο χώρο , είναι απόλαυση για τα μάτια μας...
Οι νέες γυναίκες αλλά και άντρες που συμμετέχουν , δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και προσφέρουν αντικείμενα με πολύ μεράκι και φαντασία!
Σας παρουσιάζω μικρό δείγμα της δουλειάς τους....
">Βάσια Ακαρέπη
Κορυδαλλός
μου αρέσει η ομορφιά και η αρμονία της ζωής!

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

ΠΕΡΙ ΥΨΟΥΣ


ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΕΡΙ ΥΨΟΥΣ


Θα σου εκμυστηρευθώ κάτι, α λ λ ά : «μεταξύ μας!»
Βρήκα το κόλπο.
Πρώτον: ακρίβεια στα ραντεβού ασχέτων λέξεων
(παράδειγμα: ξεσκονίζοντας φαλαινοθηρικά),
Μετά: αγριάδα (δώσ’ τους να καταλάβουνε),
Τρίτον; Δεν έχει «τρίτον».
«Τέταρτον» έχει· «πέμπτον»· ζου-ζου-ζου… κ.τ.λ.
Το «τρίτον» είναι εκείνο που μου λείπει
(το ένα τρίτον του εαυτού μου).
Αλλιώωωωωως;… Θά ’βλεπες!…
Τί να σου εξηγήσω;
Π ε ρ ί ε ρ γ ο ς είσαι μωρέ! 

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Aquatinta".
Αναρτήθηκε στο Αλωνάκι της Ποίησης από το Γιώργο Κεντρωτή

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Η πράξη

Του Θοδωρή Γκόνη




Έχεις τη σκέψη, το σχέδιο, την απελπισία, την πέτρα, την πίκρα, την
αποφασιστικότητα, τη μέση, την αρχή, το τέλος, τα λόγια, τις λέξεις, τον ήχο, τα καθαρά φωνήεντα, τα επτά. Τα θαύματα. Τα έχεις. Ανατέλλουν, ανεβαίνουν, πετούν, χαίρονται, χαιρετούν, χαμογελούν, μπαλόνια, χαρταετοί, αερόστατα.
Όχι- σου λένε, να τα προσγειώσεις, στο αεροδρόμιο του εφικτού. Να τα υποβιβάσεις στην πράξη. Στην «πραγματικότητα». Στο γήπεδο της. Εκεί. Εκεί. Στη β΄ εθνική. Και πριν προλάβεις να συμφωνήσεις, παίρνουν, πιάνουν τις καρφίτσες, τους αριθμούς, τους υπολογισμούς, τους προϋπολογισμούς. Ακούς το μπαμ. Σκας.
Ωραία ας παίξουμε σ΄ αυτό το πρωτάθλημα. Μακάρι. Ας υπηρετήσουμε την ανάγκη. Έτσι λες και στρώνεσαι στη δουλειά. Σκέφτεσαι πως μπορεί κάτι να γίνει, μπορεί η στιγμή να θέλει τέτοιες προσγειώσεις. Ίσως είναι η ώρα. Είσαι αισιόδοξος μετά από καιρό. Τους πιστεύεις. Τι διάβολο.
Πέφτεις με τα μούτρα, βάζεις τα χέρια όπως πρέπει, όπως αρμόζει, στις λάσπες, στα σκατά, βυθίζεσαι, βουλιάζεις, τραγουδάς, φωνάζεις, πανηγυρίζεις, χαίρεσαι, εργάζεσαι, μνημονεύεις τους παλιούς δασκάλους, μουρμουρίζεις ξόρκια δοκιμασμένα και εκεί που έχεις ξεχαστεί, να τη η νοθεία, η απάτη, η ευτέλεια, η ιδιοτέλεια, ξαναφανερώνεται.
Παίρνει τα λόγια, τις λέξεις, τις σκέψεις- τα παραμορφώνει, τα κάνει όργανό της. Πετυχαίνει ακόμα και την πιο καταχθόνια αλχημεία, τα μετατρέπει στο αντίθετό τους. Γυρίζει τα φωνήεντα σε σύμφωνα.
Πιάστηκες στο δίχτυ, στην παγίδα. Έπεσες στο χαντάκι, χαντακώθηκες. Έκανες το λάθος να προσγειωθείς στο γήπεδό της, σε ανέλαβε. Ξέχασες πως η πράξη είναι απατηλή, αμαρτωλή, φέρνει το αντίθετο εκείνου που θέλουμε να φέρει ή και κάτι πιο σκληρό, μας πηγαίνει εκεί όπου ασυνείδητα, βαθύτερα γυρεύουμε να πάμε. Γιατί η πράξη είναι αποκάλυψη του μυστικότερου πόθου μας, του άγνωστου σ’ εμάς τους ίδιους.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13766

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΕΡΑΣΕ



ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ
Από «ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΕΣΙΣΤΙΑ»


Είπε ναι
Κολλήσανε στο δέρμα μου
χίλιες φολίδες σιωπή

Ένα ανοιχτό διάστημα
έφτυσε απάνω μου οργισμένο
χίλια άστρα

Δεν έχω να ζητήσω τίποτα για σας

Η ζωή μου μόνο
έκατσε να ξεκουραστεί
στο ίδιο παγκάκι στο σταθμό
μαζί σας

Ύστερα
μόνο το τρένο πέρασε

http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2012/03/blog-post_864.html

Αναρτήθηκε από Γιωργος Κεντρωτης

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Μια πρωτοβουλία για τη συσπείρωση και ενότητα της Αριστεράς

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Κυριακή, 1η Απριλίου 2012, στις 11 πμ, στην αίθουσα «Πλειάδες» του 3ου ορόφου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κορυδαλλού (Γρηγόρη Λαμπράκη & Ταξιαρχών), συζητάμε για τις πολιτικές εξελίξεις, την προοπτική ενότητας της Αριστεράς, τις δυνατότητες για παρεμβάσεις σε επίπεδο κινημάτων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Συμμετέχουν ανένταχτοι πολίτες, η Ενωτική Αριστερή Κίνηση Κορυδαλλού, άλλες ομάδες και κινήσεις πολιτών.

Διαζύγιο και οικονομική κρίση

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου :

Αν και τα περισσότερα ζευγάρια θεωρούν ότι η κρίση που περνά ο γάμος τους οφείλεται σε μοναδικές για αυτά ιδιοσυγκρασιακές αιτίες, εδώ και καιρό η ψυχολογία έχει δείξει ότι οι λόγοι διαζυγίου μπορούν να ομαδοποιηθούν σε ορισμένους βασικούς παράγοντες έλλειψης επικοινωνίας. Μερικοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι χωρίζουν για τους ίδιους λόγους, για τους οποίους οδηγήθηκαν στη συντροφικότητα: το καλό χιούμορ που διακρίνει η υποψήφια σύζυγος στο μελλοντικό άντρα της, μετατρέπεται σε σαρκασμό και ειρωνεία αργότερα. Ο «χαλαρός και άνετος» χαρακτήρας προ του γάμου, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε επιπολαιότητα αργότερα, ενώ μία δυναμική γυναίκα εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ανάλγητη και ανέτοιμη για να κρατήσει το σπίτι της.

Πώς γίνεται αυτή η μετάλλαξη; Οι ειδικοί συμφωνούν ότι πρόκειται για λάθος στην επικοινωνία, στη μεταβίβαση του μηνύματος, στις προσδοκίες και στην προβολή των δικών μας ελλείψεων στον άλλο. Εξάλλου, ο πόθος είναι έλλειψη και η εκπλήρωση του αναστέλλει τον ίμερο. Οι ερευνητές πιστεύουν πως αναλύοντας τη δυναμική της επικοινωνίας ενός ζευγαριού, μπορούν να διακρίνουν τα παθογόνα στοιχεία και να προβλέψουν, εάν οι δύο σύνευνοι πρόκειται σύντομα να επισκεφτούν το δικηγόρο τους. Εάν σε κάθε καυγά οι σύντροφοι ανακαλούν και επικαλούνται παλιές, πικρές αναμνήσεις, όταν αντί να εκφράζουν τα συναισθήματα τους προτιμούν να αλληλοκατηγορούνται, εάν ξεκινούν κάθε συζήτηση έντονα και με επικριτικό ύφος, τότε η σχέση τους αρχίζει να περνά το σημείο χωρίς γυρισμό. Αν επιτεθείς λεκτικά σε κάποιον θα αντιδράσει αμυντικά και όλοι γνωρίζουν πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Φαίνεται ότι τα προβλήματα εκδηλώνονται μόλις η σχέση γίνει διεκπεραιωτική, όταν δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό των συζητήσεων αφορούν ζητήματα της καθημερινότητας, πολλές φορές δυσεπίλυτα, όπως τα οικονομικά, οι σχέσεις με τους συγγενείς και οι διαφορές στις απόψεις για την ανατροφή των παιδιών. Η απιστία που συνήθως προβάλλεται ως η κυριότερη αιτία διαζυγίου, συνήθως είναι το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω. Οι σύμβουλοι γάμου, συχνά παροτρύνουν τα ζευγάρια να αλλάξουν τον τρόπο έκφρασής τους, πχ, αντί να χαρακτηρίσεις τον άλλο εγωιστή είναι καλύτερο να πεις ότι η τάδε συμπεριφορά με πλήγωσε ή με έφερε σε αμηχανία. Ο χρυσός κανόνας λέει ότι κρίνουμε συμπεριφορές και όχι τους ανθρώπους. Ο σύντροφος μας είναι "γίγνεσθαι" και όχι είναι, που σημαίνει ότι δεν είναι στατικός, αλλά μια προσωπικότητα που εξελίσσεται, που δεν δρα για παράδειγμα εγωιστικά σε κάθε περίσταση, αλλά όταν εμφανίζονται ορισμένοι εκλυτικοί παράγοντες.

Ο γάμος παλαιότερα διατηρούσε την κοινωνική συνοχή, ήλεγχε τη μεταβίβαση της κληρονομιάς στους απογόνους και διασφάλιζε ότι η ασθενέστερη γυναίκα δεν θα εγκαταλείπετο στην τύχη της. Η κοινωνία έκτοτε έχει αλλάξει δραματικά και η μονογονεϊκότητα πλέον δεν είναι καταστροφική. Φυσικά, κάθε διαζύγιο, για τα παιδιά είναι πένθος, όχι όμως κοινωνικό στίγμα. Και ο αποχωρισμός προτιμότερος από μια τοξική σχέση.

Η οικονομική κρίση παραδόξως, επηρέασε τη φρενήρη αύξηση των επίσημων διαζυγίων στη χώρα μας: τα ζευγάρια δεν διαθέτουν αρκετά χρήματα για να επωμιστούν τα έξοδα των δικηγόρων. Αποκύημα αυτού είναι οι παρατεταμένες περίοδοι σε οιονεί διάσταση: σύντροφοι που ζουν μαζί και χωριστά, που αποτελούν και δεν αποτελούν οικογένεια. Επειδή όμως αυτό επιτείνει την κατάσταση ρευστότητας και η δραστική-τελική λύση του χωρισμού δεν επέρχεται, ενώ καμία προσπάθεια άρσης του αδιεξόδου δεν καταβάλλεται, οι συνέπειες του συγκρουσιακού κλίματος βαραίνουν περισσότερο τα παιδιά.

Οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν ότι τα αποτελέσματα των διαπληκτισμών τους δρουν πολλαπλασιαστικά στην ψυχοσύνθεση των τέκνων τους και κάθε λέξη ή φράση μπορεί να μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη τους. Μερικές φορές για να επιτευχθεί η υπέρβαση των κλυδωνισμών πρέπει όλο το σύστημα της οικογένειας να δράσει θετικά, δηλαδή συγγενείς, φίλοι και πρόσωπα βαρύνουσας σημασίας να αποτρέψουν τους συντρόφους από την τελεσίδικη πράξη. Παράλληλα, κάποιος ειδικός πρέπει να εκπαιδεύσει το ζευγάρι στην ορθή επικοινωνία, στην επίλυση προβλημάτων και στην οριοθέτηση ρεαλιστικών στόχων. Η παρατεταμένη ρευστότητα, η αναπαραγωγή των ίδιων μοτίβων και σχημάτων σύγκρουσης, οι ατελέσφορες προσπάθειες επανένωσης διδάσκουν τους υπό διάσταση συζύγους, ότι κάθε αναπνοή που ξοδεύεται για τη διάσωση του γάμου είναι μάταιη. Συνήθως είναι οι γυναίκες, αυτές που έχουν προαποφασίσει το διαζύγιο πολύ πριν εκδηλώσουν την επιθυμία τους για αυτό, ίσως επειδή η κοινωνία δεν τους παρέχει τα εχέγγυα και τις δεξιότητες για αρμονική αντιμετώπιση του Γολγοθά της μονογονεϊκότητας. Τασσόμεθα υπέρ της καταβολής κάθε δυνατής προσπάθειας για να μη διαλυθεί ένας γάμος. Όμως, η παράταση της σύγκρουσης έχει ολέθρια αποτελέσματα, ειδικά για τα παιδιά, τα οποία ενδεχομένως αργότερα να εξωτερικεύσουν το θυμό με επιθετικότητα, μαθησιακές δυσκολίες κατάθλιψη και αντικοινωνική συμπεριφορά. Το να είναι κάποιος γονιός μπορεί να διδαχθεί και για αυτό η ανάγκη για συμβουλευτική στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Η οικονομική κρίση εισήλασε βρυχώμενη σε κάθε πτυχή της ζωής, ακόμη και τη συντροφική, και είναι καιρός να βρούμε την εναλλακτική που θα την αντισταθμίσει. Φτιάξτε, λοιπόν τους «νοητικούς χάρτες αγάπης», του Gottman, αποθηκεύστε στο μυαλό το μικρόκοσμο, τις ελπίδες, τις αδυναμίες και τα πάθη του συντρόφου σας, συμφιλιωθείτε με τις διαφορές σας, θαυμάστε τον για τις καθημερινές του συνήθειες, αφήστε τον να σας επηρεάσει, να συν-διαμορφώσει το χαρακτήρα σας, επικοινωνήστε, ώστε να λύσετε πρώτα όσα προβλήματα ξεπερνιούνται ανώδυνα, αποδεχθείτε πως μερικά από αυτά δεν μπορείτε μόνοι σας να τα ξεπεράσετε και συμβουλευθείτε κάποιον ειδικό, εντάξτε τον στην καθημερινότητα και στις φαντασιώσεις σας, λειάνετε το λόγο σας και εμπλουτίστε τον με τα θετικά του συνοδοιπόρου σας στη ζωή, κατασκευάστε ένα κοινό αξιακό σύστημα, κρυφούς κοινούς κώδικες, ιεροτελεστίες, αγαπημένα μέρη και καταλάβετε πως το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση μιας ευδαιμονιστικής ηθικής.

http://aegean.academia.edu/EfstratiosPapanis/Blog/44503/---

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Να το κάνεις όσο πιό ανώδυνα μπορείς!!!

Πώς να μείνετε φίλοι μετά το διαζύγιο

Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται μετά από ένα διαζύγιο. Συχνά υπάρχει εκνευρισμός και η αίσθηση πως θα χάσουν τον έλεγχο της ίδιας τους της ζωής μόνο και μόνο επειδή ο γάμος τους δεν πήγε καλά. Για όσους από εσάς έχετε βρεθεί ή βρίσκεστε στη φάση του διαζυγίου, να θυμάστε πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως ακριβώς κι εσείς και πως δεν είστε ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο ζευγάρι στο κόσμο που τους συμβαίνει αυτό. Και υπάρχουν τρόποι για να βγείτε από αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο πληγωμένοι, συναισθηματικά και υλικά.
Φυσικά, κάποιες φορές καλό θα ήταν να αναζητήσετε ακόμη και την επαγγελματική βοήθεια ενός ψυχολόγου για να μπορέσετε να ελευθερώσετε το θυμό και την οργή από μέσα σας, για να μάθετε πώς να συμπεριφερθείτε καλύτερα στον/στην πρώην σύντροφό σας αλλά και πως θα ενεργήσετε σωστότερα και για το καλό των παιδιών.
Για να μην χάσετε μια περιουσία σε δικηγόρους και δικαστήρια καλό θα ήταν να σκεφτείτε και το συναινετικό διαζύγιο. Γιατί σίγουρα το διαζύγιο θα είναι μια διαδικασία με την οποία θα θέλετε να «ξεμπερδεύετε» όσο το δυνατόν πιο σύντομα χωρίς να σπαταλήσετε χρόνο, χρήματα και ψυχικά αποθέματα στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Για να μείνετε φίλοι με τον/την πρώην σύζυγό σας θα πρέπει να δείχνετε ενδιαφέρον για τα αισθήματά του/της. Οι συζητήσεις θα πρέπει να γίνονται κατ’ιδίαν και με πολιτισμένο τρόπο. Εάν είστε σε έναν γάμο που δεν σας ικανοποιεί πλέον και σκέφτεστε πώς να βγείτε από αυτόν με τον πιο ανώδυνο τρόπο, μιλήστε ανοιχτά στον/στην σύντροφό σας και μοιραστείτε μαζί του/της την επιθυμία σας να μείνετε σε διάσταση. Εάν ήδη έχετε βρει κάποιον άλλο σύντροφο, μην το πείτε στον/στη σύζυγό σας. Αυτό θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τις καταστάσεις, καθώς θα αναγκάσει τον/τη σύζυγό σας να έρθει σε θέση άμυνας απέναντι στο νέο τρίτο πρόσωπο.
Καλό θα ήταν, επίσης, να λάβετε μέρος σε συνεδρίες οικογενειακής θεραπείας, ώστε τα παιδιά σας να μην αισθανθούν πως ο χωρισμός σας ήταν δικό τους φταίξιμο. Η ψυχανάλυση και οι συμβουλές που θα λάβετε από έναν ειδικό θα σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε τις καταστάσεις καλύτερα, ενώ θα μπορέσετε κι εσείς, όπως και τόσοι άλλοι, να καταπολεμήσετε τα αρνητικά συναισθήματά σας αποκαθιστώντας τον ταραγμένο ψυχικό σας κόσμο γρήγορα και ανώδυνα. Σίγουρα το να μπορούν να μείνουν οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι «απλά φίλοι» είναι εξ ορισμού αρκετά δύσκολο, ειδικά όταν κατά τη διαδικασία του διαζυγίου υπάρχουν τόσα να μοιράσει και να διευθετήσει κανείς. Υπάρχει εκνευρισμός, απογοήτευση και αυτό το πικρό αίσθημα της απόρριψης και αυτό συχνά μας κάνει να βγάζουμε στον άλλο τον πιο «κακό» μας εαυτό! Όποτε αισθάνεστε εκνευρισμένοι, καλύτερα να αφήνετε μερικές μέρες να περάσουν μέχρι να ηρεμήσετε κι έπειτα να συζητάτε αυτό που θέλετε με τον/την πρώην σύντροφό σας. Εάν κρατήσετε μια πιο διαλλακτική στάση θα μπορέσετε να αποφύγετε τις συζητήσεις μέσω δικηγόρων και ήρεμα και πολιτισμένα θα διευθετήσετε τα προσωπικά σας ζητήματα όπως μόνο εσείς γνωρίζετε καλύτερα. Εάν το διαζύγιο δεν είναι συναινετικό, προσπαθήστε να δείξετε στον άλλο πως ούτε για εσάς που αποφασίσατε πρώτος/πρώτη να αφήσετε αυτό το γάμο, είναι εύκολο και πως και για εσάς είναι επίπονη η όλη διαδικασία. Μην φοβάστε να μοιραστείτε με τον άλλο σκέψεις και συναισθήματα, απλά φροντίστε να το κάνετε με το σωστό τρόπο. Στο χέρι σας είναι να λύσετε όλα σας τα ζητήματα πολιτισμένα, χωρίς δικηγόρους και χωρίς πολλά έξοδα. Μπείτε στη θέση του/της συντρόφου σας, κρατήστε τους τόνους χαμηλά και κάντε κάποιες υποχωρήσεις, εάν θέλετε πραγματικά το διαζύγιό σας να διευθετηθεί φιλικά. Φυσικά, μην κάνετε παραπάνω υποχωρήσεις από αυτές που είστε διατεθειμένος/η να κάνετε απλά και μόνο για να έχετε ένα φιλικό διαζύγιο, αλλά σίγουρα το να κρατήσετε μια τυπική και ευγενική στάση απέναντι στον/στην πρώην σύζυγό σας είναι δείγμα πολιτισμού και διαρκής ένδειξη του πόσο νοιάζεστε για αυτόν/αυτήν πραγματικά.
http://www.womans.gr/27/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η Λέσχη Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί τη Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Μάρκ Σαγκάλ, "Επανάσταση"

Η Λέσχη Ανάγνωσης Ανω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί την Τετάρτη, 28-3-2012 και ώρα 8.30μμ, στο υπόγειο της Βαλαωρίτου αρ. 118, στην πρώτη της συνάντηση. Πάρτε το βιβλίο που θέλετε ν΄αναγνώσουμε και ελάτε. Μαζί θα συζητήσουμε και για τις επόμενες συναντήσεις και εκδηλώσεις...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Αφιερώματα


Του Θοδωρή Γκόνη
Τώρα που βλέπεις τ’ αφιερώματα, τις βραβεύσεις και τις τιμητικές βραδιές, σκέφτεσαι -μιας και κάπου εδώ κοντά θα πλησιάζουν και οι δικές σου, του καθενός μας πια έτσι που πάει, σε λίγο δεν θα υπάρχουν καθόλου θεατές, μόνο μια ατελείωτη σειρά από νούμερα- θα ήταν χρήσιμο, θα ήταν σωτήριο να βλέπεις ζωγραφισμένο το πορτραίτο σου με δηκτική ειλικρίνεια από κάποιον που πράγματι εκτιμάς. Τι ωραία θα ήταν οι παρατηρήσεις, η ακρίβεια, τα μαστιγώματα και οι σκορπιοί να συνοδεύουν την εικόνα και το λιβάνισμα που δεν αντέχεται. Φτηνά λιβάνια, αγορασμένα από τα καλάθια της Αθηνάς, της Ευριπίδου, της Σοφοκλέους.
Ποιος ν’ ανέβει στο όρος. Να βουτήξει στον βυθό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Θα μου πείτε στη γιορτή πρέπει κανείς να ανοίγει το καλάθι με τα φίδια; Αν η γιορτή γίνεται στον ιδιωτικό σου χώρο, σπίτι σου, φυσικά και όχι. Όταν όμως γίνεται δημόσια, νομίζω ότι έτσι πρέπει κανείς να ξεκινάει. Για να’ ναι και χρήσιμο γι’ αυτούς που τα βλέπουν. Εξάλλου, σ’ αυτούς δε συστήνονται, δεν απευθύνονται; Αυτοί δεν είναι οι θεατές που έχουν πληρώσει; Γι’ αυτούς δε γίνεται η παράσταση; Ποιοι θα τρέξουν να αγοράσουν εισιτήρια, βιβλία, δίσκους, πίνακες;
Να λειτουργήσουν και λίγο ομοιοπαθητικά. «Α! σαν εμάς είναι κι αυτός. Τα ίδια φάρμακα παίρνει. Τις ίδιες αρρώστιες έχει. Αλλά για δες πόσο καλά τα γυρίζει, τα μεταποιεί, τα φορά, τα ταξιδεύει!»
Να κάθονται, λοιπόν, όλοι γύρω-τριγύρω από τον άνθρωπο, που έχουν ρίξει μέσα στον λάκκο, για να τον υμνήσουν: λιοντάρια, ύαινες, φίδια, αρνάκια, λύκοι, πουλάκια, όλοι μαζί, με θάρρος «πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν, πουλάκια είν’ κι ας λένε …» να μπαίνει και ο τιμώμενος βαθιά στον λάκκο έως τον λαιμό- που χρόνια με ζήλο, με μεράκι, είν’ η αλήθεια, του έσκαβαν, πολλοί από τους οποίους είναι και παρόντες- και ν’ ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός.
Θα ήταν και γι’ αυτόν χρήσιμο να δει τα στραβά του, τ’ ανάποδά του, ίσως καταφέρει κάτι να ισιώσει, να μεγαλώσει, να εξελίξει. Εκτός αν τον νομίζουν παραγωγικά νεκρό. Αν τον θεωρούν ακαδημαϊκό. Κλεισμένη περίπτωση. Ή μήπως φοβούνται οι πιο ζηλόφθονες ότι, αν του φωτίσουν τα λάθη, θα τον πονηρέψουν και άντε να τον πιάσουν μετά; Μου θυμίζουν κάτι κυρίες κωλοπετσωμένες που όλα τα βρίσκουν καλά, χρυσά και άγια, επειδή έτσι κάνουν τη δουλειά τους.
Αν πρέπει να σοβαρευτούμε, όμως, και επειδή μόνο στον παράδεισο τα τριαντάφυλλα δεν έχουν αγκάθια -και δεν ξέρω αν έχουν και άρωμα- ας κόβουμε, ας φτιάχνουμε το μπουκέτο για τον τιμώμενο της βραδιάς, από τον κήπο της ψυχής μας. Με τ’ αρώματα, τις μυρωδιές, τις αναθυμιάσεις, τις βρωμιές και τ’ αγκάθια της. Ας τα πηγαίνουμε στο τραπέζι της δημόσιας γιορτής, όπως μικροί στις αλάνες, παίζαμε ξυπόλητοι. Κλωτσιές, τρίπλες, τρέλες, πέτρες, ανοιγμένα κεφάλια, κεφαλιές, κλεψιές, φιλιά, φιλίες, τσακωμοί, αγάπες, αίματα, παρέες, αλήθειες, ψέματα, τέρματα, πειράγματα, σπουδάγματα, της ζωής πράγματα.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13515

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΞΥΛΟΥΡΗΣ " ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΡΦΙΑ " 1973





AΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ " ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ " ΠΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ ΤΟ 1973 . ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ, ΚΩΣΤΑ ΚΑΖΑΚΟ, ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ. ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ, ΣΤΙΧΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

Μαρίζα Κωχ - Οι παλιοί μας φίλοι




Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

"Ελένη ή ο Κανένας"Της Ρέας Γαλανάκη




Η συγκλονιστική ιστορία της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου...
Σκηνοθεσία Θέμης Μουμουλίδης
Πρωταγωνιστεί η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
Η Εταιρεία 5η ΕΠΟΧΗ παρουσιάζει τη θεατρική μεταφορά του
μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη
«ΕΛΕΝΗ, ΄Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ», από τις 5 Μαρτίου για δεκαπέντε
παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ.
Το ρόλο της Ελένης Αλταμούρα- Μπούκουρα, της πρώτης σπουδασμένης Ελληνίδας ζωγράφου ερμηνεύει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ σε σκηνοθεσία ΘΕΜΗ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗ.
Η θρυλική ζωή της Σπετσιώτισσας Ελένης Μπούκουρα, που γεννήθηκε την χρονιά της
επανάστασης του 1821. Κόρη καπετάνιου που υπήρξε μετέπειτα ο πρώτος θεατρώνης
της Αθήνας. Η ιστορία μιας Ελληνίδας που ντύθηκε άντρας προκειμένου να
σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία, ο έρωτας και ο γάμος της με τον ζωγράφο και
επαναστάτη Φραντζέσκο Σαβέριο Αλταμούρα, η επιστροφή της στην Αθήνα, νεοσύστατη
πρωτεύουσα της Ελλάδας, η συνάντησή της με τον Όθωνα, ο θάνατος των παιδιών
της, της κόρης της Σοφίας και του περίφημου ζωγράφου Ιωάννη Αλταμούρα, πάνω στη
νιότη τους, η εξαφάνιση του τρίτου της παιδιού και ο έγκλειστος και μυστηριώδης
βίος της, στις Σπέτσες, έως το θάνατό της το 1900.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ω ρεβουάρ!




Ιστορία ολόκληρη έγραψε και εξακολουθεί να γράφει το Au Revoir της Πατησίων.

O Νίκος Τριανταφυλλίδης εξηγεί και ξεναγεί.

Μπαρ Ω Ρεβουάρ μπαρ Μπαρίνο μπαρ Μπον
Σουάρ Μπαρ Τετ α Τετ μπαρ μπαρ μπαρ
ολονύχτια ψιλή βροχή ταξί γνωστοί ουίσκυ και
εγγλέζικα τσιγάρα.*

Είναι το παλαιότερο μπαρ της πόλης, το θρυλικό Au Revoir. Άνοιξε στις 10 Μαρτίου 1958 από τους αδελφούς Θόδωρο και Λύσανδρο Παπαθεοδώρου. Ο Θόδωρος συνταξιοδοτήθηκε πριν από λίγα χρόνια. Ο Λύσανδρος είναι ακόμα εδώ. Τα λέμε κάτω από το βλέμμα του αρχιτέκτονα και διανοητή Αριστομένη Προβελέγγιου - η φωτογραφία του είναι εικόνισμα δίπλα στα μπουκάλια της κάβας. Το Au Revoir είναι δικό του δημιούργημα: «Ο αδελφός μου ήταν βοηθός μπάρμαν στο ΞΕΝΙΑ των Δελφών - τα ΞΕΝΙΑ τότεήταν κορυφαία ξενοδοχεία. Εκεί, λοιπόν, γνώρισε τον ΑριστομένηΠροβελέγγιο και του είπε την ιδέα του, πως θα ήθελε κάποτε να μπορέσει νακάνει κάτι δικό του. “Βρες τον χώρο κι εγώ θα σε βοηθήσω”, του λέει οΠροβελέγγιος. “Με ξεχρεώνεις σιγά σιγά, όταν στρώσει η δουλειά”. Έτσι κιέγινε. Κι από τότε έμεινε ως έχει». Χτίζοντας αυτό τον χώρο, ο Αριστομένης Προβελέγγιος κατοχύρωσε μια για πάντα ένα άσυλο ελευθερίας που θα επιβίωνε κόντρα στον έξω κόσμο, μια Αθήνα που μαραζώνει και σαπίζει μέσα από βάρβαρες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. «Εμείς είμαστε το μπαρ, το μπαρ το πηγαίναμε όπου θέλαμε», έγραφε ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας πάνω σε αυτό τον πάγκο. Τώρα το μπαρ μας πηγαίνει αυτό κι έτσι, αμίλητοι και μελαγχολικοί σαν τους αγαπημένους πελάτες του κύριου Λύσανδρου, δημιουργούμε τον δικό μας δρόμο μέσα από τον δικό μας χρόνο. Δεν είναι ρετρό, δεν είναι vintage, δεν είναι νοσταλγία: είναι μια αυτόνομη κάψουλα στο αθηναϊκό τοπίο, εκεί όπου βρισκόμαστε ξανά με όσους δεν συναντήσαμε ποτέ. Για κάποιους, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, το καλύτερο μπαρ του πλανήτη.
«Πολλά πράγματα εγώ δεν ξέρω, αλλά ο Προβελέγγιος ήταν ένας εξαίρετος κι ευγενέστατος άνθρωπος. Βοηθούσε όσο μπορούσε όποιον του το ζητούσε. Κάποιοι φοιτητές είχαν κάνει κατάληψη στο σπίτι του (σ.σ. ο κύριος Λύσανδρος αναφέρεται στην ιστορική κατάληψη της οδού Κεραμεικού) και πήγε η αστυνομία να τους διώξει. Τότε επενέβη ο ίδιος και είπε στους αστυνομικούς να μην ανακατευτούν. Ξενάγησε τους καταληψίες σε ολόκληροτο σπίτι και τους έδωσε τα κλειδιά: “Παιδιά, το βλέπετε πώς είναι, θα μου το παραδώσετε όταν είναι να φύγετε ακριβώς όπως το παραλάβατε. Δεν θα σας πειράξει κανείς, αλλά θα μου δίνετε δέκα δραχμές τον μήνα”. Τις δέκα δραχμές τις ζήτησε ώστε να φαίνεται πως το σπίτι είναι νοικιασμένο και να μην μπορεί νομικά να ακουμπήσει η αστυνομία τα παιδιά. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις πόσο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήταν. Γι’ αυτό και τον έχουμε στην καλύτερηθέση στο μπαρ. Τα σκίτσα του τα έφερε κάποιος συνάδελφος και φίλος του.Δεν μπορούσε να λείπει από εδώ ο Προβελέγγιος, που τόσο μας βοήθησε».Τον ρωτάω ποιο ήταν το αγαπημένο του ποτό. «Δεν έπινε ο Προβελέγγιος.Του άρεσε το tomato juice, το Virgin Mary!».
Ο κ. Λύσανδρος θυμάται την οδό Πατησίων με τα τραμ, τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Τα περισσότερα καταστήματα έχουν κατεβάσει πλέον ρολά. «Πάνω-κάτω. Πάνω-κάτω, η Πατησίων. Η ζωή μας είναι η Πατησίων». Δεν θα μπορούσε να ‘ναι πιο εύστοχη σήμερα η Κατερίνα Γώγου. Με τις παγωμένες βιτρίνες, τις διαμελισμένες κούκλες, τις ακόμα πιο διαμελισμένες βίζιτες που σκάνε μύτη μετά τα μεσάνυχτα, τους άστεγους στα χαρτόκουτα και τα φαντάσματα του πρόσφατου μέλλοντός μας. Στο νούμερο 136, στη στάση Κεφαλληνίας, ανάβει η νέον πινακίδα του Au Revoir.
Ο κ. Λύσανδρος δεν μασάει τα λόγια του. «Λένε πως κάνουν προσπάθειες να συνέλθει η Κυψέλη μας, αλλά εκτιμώ πως αυτό θα χρειαστεί πολλά χρόνια. Τι περιμένεις, όμως, όταν οι ιδιοκτήτες νοικιάζουν τα παλιά κτίρια ή τα ετοιμόρροπα διατηρητέα σε απελπισμένους ανθρώπους και τους στοιβάζουν κατά δεκάδες μέσα; Βγάζουν ενάμισι χιλιάρικο τον μήνα και δεν τους νοιάζει τίποτα. Επίσης, μην ξεχνάτε πως όλες οι πολυκατοικίες είχαν θυρωρούς. Οι μηχανικοί πουλούσαν τα θυρωρεία μαζί με μια γκαρσονιέρα της κακιάς ώρας στο υπόγειο. Ε, τώρα νοικιάζουν αυτές τις τρύπες, χρεώνοντας κατά κεφαλή».
Όταν πρωτοάνοιξε το Au Revoir, η εφημερίδα «Μεσημβρινή» έγραψε πως άνοιξε ένα μικρό ωραίο μπαράκι στην Πατησίων, αλλά μακριά από το κέντρο. «Όσοι ήρθαν και το γνώρισαν το αγάπησαν πραγματικά και το έκαναν στέκι, ιδιαίτερα καλλιτέχνες όπως οι Χατζηχρήστος, Αυλωνίτης, Στολίγκας, η Μάρω Κοντού, οι αδελφές Καλουτά, η Βέμπο, ο Τραϊφόρος, ο Ηλιόπουλος και άλλοι πολλοί. Αρκετοί δημοσιογράφοι, επίσης. Φροντίζαμε, βέβαια, κι εμείς να το κρατάμε σε κάποια επίπεδα. Δεν το αφήναμε να ξεφύγει. Γιατί, όποιος ξέφευγε πραγματικά με το ποτό, τον έβαζε ο Θόδωρος στη θέση του,λέγοντάς του πως “δεν κάνει για σας ο χώρος”. Και όποιος άσχετος ερχόταν,πραγματικά δεν τον σήκωνε ο χώρος και δεν ξαναρχότανε. Τότε ήταν μια παρέα οι περισσότεροι πελάτες, γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Ήταν στέκι.“Πάω να πιω κανένα ποτό στο Ωρεβουάρ και θα βρω τον τάδε ή τον δείνα καιθα πω δυο κουβέντες ή δεν θα πω καμία”. Το σεβόντουσαν όλοι αυτό.Παλαιότερα ήταν όλοι άνθρωποι κάποιας ηλικίας, των γραμμάτων και τωντεχνών οι πιο πολλοί. Οι νεαροί φοβόντουσαν κι εμείς, από την άλλη, δεν τουςαφήναμε κι εύκολα να μπουν τότε! Όταν κάποιος νεαρός δεν μας “πήγαινε”καλά, του ζητάγαμε ταυτότητα. Λέγαμε πως μέχρι 18 ετών απαγορεύεται να μπεις στο μπαρ. “Δεν έχω ταυτότητα, μα είμαι είκοσι!”. “Μπορεί να είσαι και τριάντα, άμα όμως δεν έχεις ταυτότητα, δεν μπορώ να σε βάλω μέσα”. Αυτόγινόταν ως και τη δεκαετία του ‘70. Στις αρχές του ‘80 αφήναμε και κανέναν νεαρούλη σαν κι σένα, κάνα παιδάκι ευγενικό. Άλλαξε στο μεταξύ κι ο κόσμος - μην ξεχνάμε πως οι παλιότεροι πελάτες, μια και ήταν κάποιας ηλικίας, έναςένας μας εγκατέλειπαν για τον Άγιο Πέτρο. Σήμερα έχει πλέον πολλή νεολαία.Και μπαίνουν άνετα, όχι φοβισμένα, όπως παλιά. Μ’ αρέσει να κουβεντιάζω με τα παιδιά, τους κάνω κομπλιμέντα, τα πειράζω, γελάω μαζί τους... Τα σέβομαι ειλικρινά. Ε, όποιος έρχεται εδώ πλέον ξέρει το γιατί, είναι συνειδητή ηεπιλογή του, δεν έρχεται τυχαία ούτε κατά λάθος. Οι ίδιοι οι γονείς και οι παππούδες λένε τώρα στα παιδιά και τα εγγόνια τους “εδώ ερχόμασταν με τη μάνα σου -ή τη γιαγιά σου- όταν ήμασταν νέοι κι ερωτευμένοι. Έρχονται και μου λένε νέα παιδιά, “ξέρετε, μ’ έστειλε ο πατέρας μου εδώ”».
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με ρωτούσε συχνά για το Au Revoir. «Τι κάνει το μαγαζάκι μας;». Μια φορά, μάλιστα, το σκάσαμε από τα γυρίσματα μαζί με τον Βαγγέλη τον Πλοιό, τον επιστήθιο φίλο του, και ξεκλέψαμε λίγο χρόνο για ένα κοκτέιλ στην Πατησίων. «Ο Ηλιόπουλος δεν έπινε, ένα ποτό έπαιρνεκαι με το ζόρι. Ερχόταν, όμως, για το φαγητό. Του άρεσαν οι ομελέτες μας.Τότε ήμασταν τρεις στο προσωπικό και μαγειρεύαμε κιόλας Φτιάχναμε τραχανά από το χωριό, κάτι σπέσιαλ μπιφτεκάκια, και όταν ήθελε ο Ντίνος ή κανένας άλλος ηθοποιός καμιά μακαρονάδα. Με έπαιρναν τηλέφωνο από το θέατρο και τους την ετοίμαζα με δική μου, ειδική, μυστική σάλτσα».
Στο πατάρι του Au Revoir κλεινόντουσαν -και κλείνονται ακόμη- πολλά ραντεβουδάκια. Εκεί, μεταξύ άλλων νεαρών, και ο Νίκος Νικολαΐδης, που έβγαινε με τη Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου. Ο κ. Λύσανδρος είναι κατηγορηματικός. «Όποιος ξέφευγε, έπαιρνε δρόμο. “Παρακαλώ, δεν χρωστάτε τίποτα, χαίρετε!”. Κάποτε ήταν ένας κύριος εδώ πάνω με μια κοπελίτσα και κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μια κυρία σε ενδιαφέρουσα και κοιτάει προς τα πάνω: “Γιώργο, έλα να φύγουμε που σε χρειάζομαι”. Κατεβαίνει πρώτη η κοπελίτσα, γυρνάει και της λέει η κυρία:“Δεσποινίς μου, σας ευχαριστώ πολύ για την παρέα που κάνατε στον σύζυγό μου!”. Ήταν ο Δημήτρης Ψαθάς στο μπαρ και το έκανε χρονογράφημα».
Είχαν άσχημη φήμη τα μπαρ; «Το λάθος ήταν πως ό,τι κακό γινόταν, μα πορνεία, μα ναρκωτικά, μα ξέρω γω τι, σωματεμπορία, όλα τα ρίχνανε στα μπαρ. Και υπήρχαν τότε σωστά ποτάδικα, σαν το δικό μας. Βέβαια, ο ανυποψίαστος δίσταζε να μπει εδώ μέσα γιατί ήταν και λιγάκι σκοτεινά -περνάγανε απέξω, κοιτάγανε και φεύγανε. Μου το έλεγαν κατόπιν πελάτες:«Φοβόμασταν να μπούμε, δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε»! Σ’ εμάς τουλάχιστον ερχόντουσαν και γυναίκες μόνες τους, χωρίς να ενοχληθούν.Δεν είχαμε επιτρέψει να ενοχλήσει κάποιος πελάτης μια κυρία ή μια κοπέλα.Είχαμε ανέκαθεν γυναικεία παρουσία, όχι όμως στο προσωπικό, εκτός από την καθαρίστρια. Μέσα από το μπαρ ήμασταν μόνο άντρες. Γιατί; Διότι η γυναίκα σε συνδυασμό με το αλκοόλ μπορεί να δημιουργήσει μεγάλους μπελάδες».
Όλα αυτά τα χρόνια που έρχομαι στο Au Revoir ο κ. Λύσανδρος υπήρξε ο εξομολογητής μου, ο ψυχαναλυτής μου, ο πνευματικός μου, ο φαντασιακός συγγενής που δεν γνώρισα ποτέ. «Θέλεις δεν θέλεις, ο χώρος σε κάνει να σέβεσαι, να εκτιμάς και ν’ αγαπάς τον μοναχικό πότη. Όχι μόνο ως μπάρμαν αλλά και ως άνθρωπος. Αν μπορείς, προσφέρεις και κάτι. Αν π.χ. ένας πελάτης θέλει να κάτσει σε μια γωνία μόνος του και δεν θέλει να ενοχληθεί,αλλά απλά να πιεί τα ποτάκια του και να συγκεντρωθεί ή να ξεφύγει από ταπροβλήματά του, ο καλός μπάρμαν πρέπει να του το εξασφαλίσει. Ένας καλός μπάρμαν οφείλει να ακούει, να κάνει παρέα στον μοναχικό πελάτη, σε αυτόν που τον απασχολεί κάτι. Φεύγοντας, όμως, ο πελάτης, δεν άκουσε, ούτε είδε τίποτα. Τα έχει ξεχάσει όλα. Αλλιώτικα, δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά.Επίσης, ένας μπάρμαν δεν πρέπει να πίνει. Δεν παύει το ποτό να είναι αλκοόλ και με το αλκοόλ ξεφεύγουμε καμιά φορά. Ο σωστός μπάρμαν πρέπει να είναι νηφάλιος και να μπορεί, δίχως να προσβάλλει ή να δημιουργεί θέμα, να επαναφέρει, αν χρειαστεί, τον πελάτη στη θέση του. Πάντα με σεβασμό».
Τον ρωτάω για τον αστικό θρύλο που θέλει τον Φρανκ Σινάτρα να περνάει το κατώφλι του μπαρ μετά την εμφάνισή του στο Ηρώδειο. «Ήρθε ο Φρανκ Σινάτρα, αλλά μην τα παραλέμε, δεν ζήτησε να έρθει ειδικά στο Au Revoir.Αυτός που τον συνόδευε τον έφερε εδώ. Και δεν κάθισε, όπως λένε, στο μπαρ, αλλά σε αυτό το κάθισμα που κάθεσαι τώρα εσύ (σ.σ. το μπροστινό τραπεζάκι που βλέπει από την τζαμαρία στην Πατησίων). Είχε δε και το μπουκάλι του μαζί του. Δικό του ποτό, Jack Daniels. Κάθισε κάπου τρία τέταρτα. Ήταν μαζί ο συνοδός του και δύο “φουσκωτοί” - στο διπλανό, όμως,τραπέζι. Αυτός τα έπινε μόνος του. Άφησε βεβαίως ένα πλουσιοπάροχο πουρμπουάρ, ακριβώς όπως θα άρμοζε σ’ έναν Σινάτρα».
Είναι, τελικά, το Au Revoir διατηρητέο; «Μας ζήτησε το υπουργείο Πολιτισμού να γίνει διατηρητέο γιατί το έχει φτιάξει ο Προβελέγγιος, είναι το πιο παλιό μαγαζί της Αθήνας, έχει μεγάλη ιστορία μέσα από τους θαμώνες του. Εντάξει, να γίνει διατηρητέο, τιμή μας, αλλά κάποια στιγμή πρέπει κι εμείς, εγώ κι ο αδελφός μου δηλαδή, να φύγουμε. Πώς θα διατηρηθεί, όταν δεν συνεισφέρουν τίποτα για τα έξοδα συντήρησής του; Ήρθαν οιαρχιτέκτονες, βγάλαν φωτογραφίες κι ένας από αυτούς μας λέει: “Αν κάποτε κλείσει το Au Revoir ή αλλάξει χρήση, θα μπορέσετε να μας δώσετε ορισμένα πράγματα για να αναπαραστήσουμε μια γωνία του κάπου;”. Μάλλον αυτοί θέλουν το ταβάνι, επειδή το ζωγράφισε ο Προβελέγγιος. Μου το ‘χει ζητήσει επίμονα κι ένας γιατρός. Άλλος ήθελε να πάρει τα ποτήρια, άλλος τατραπεζάκια. Ελπίζω να μη φτάσουμε μέχρι εκεί... Ευτυχώς, ο γιος μου, ο Σωτήρης, που το έχει πραγματικά αγαπήσει το μαγαζί, παίρνει τώρα τη σκυτάλη. Του αποκαλύψαμε και όλα μας τα μυστικά, όπως π.χ. το μυστικό τού Dry Martini Cocktail. Όσοι το δοκιμάσανε, λένε πως είναι στ’ αλήθεια απαράμιλλο!».
Επιβεβαιώνω πως το Dry Martini του Σωτήρη είναι εξαιρετικό. Πριν αποχαιρετιστούμε, ο Λύσανδρος με ρωτάει τι κάνει ο κύριος Ίκαρος. Ο κύριος Ίκαρος είναι, βέβαια, ο συμπότης μου, φίλτατος συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, που έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο με τον τίτλο «Αu Revoir - Σημειώσεις στη σκιά μιας συνάντησης» (εκδόσεις Νεφέλη, 1999). Η αύρα του Au Revoir ποτίζει τις σελίδες και περνάει στην αιωνιότητα, λες και το σύμπαν θερμαίνεται σαν ένα καλοριφέρ και η κάπνα φωλιάζει ανάμεσα στις φέτες του. Υποσχέθηκα στον Λύσανδρο πως σύντομα θα τον επισκεφτώ, πέρα από τα σόλο άλμπουμ του, μαζί με τον συγγραφέα για ένα ακόμη ποτό στην μπάρα.
Ίκαρε, με διαβάζεις;
Και, Ίκαρε, όπως έγραψες κι εσύ,
«Θα ξαναπήγαινε. Θα ξαναπάει. Ξαναπήγε».
Au revoir!

*Θωμάς Γκόρπας
Πηγή: LIFO

Κίτρινα Ποδήλατα - Αντίστροφη μέτρηση

value="always">

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

rodes - xartaetos


Στίχοι: Νικήτας Κλιντ

Μουσική: Ρόδες

Πρώτη εκτέλεση: Ρόδες

Καμαρώστε με κυρίες και κύριοι

Είμαι ένας χαρταετός με χρώματα τρελά
Με γεννήσαν δυο τεμπέληδες εργάτες
Είπαν και οι δυο τους στα κρυφά πως θα πιάσω πολλά
Και ξέρεις κάτι ρε συ;
Είχανε δίκιο
Καθαρά Δευτέρα σήμερα και βρέχει απ' το πρωί

Μα εγώ χορεύω πάνω απ' τη συννεφοσκεπή
Στέλνω χαιρετίσματα,γιορτάζω την φυγή
Σαν τους παλιούς πειρατές έχω μεγάλα σκουλαρίκια
Και μιαν ουρά σαν αρχαίος διάκος

Πως μ' αρέσει να πετάω πάνω απ' την αλήθεια
Να μου φαίνονται όλ' αστεία και μικρά και αλλιώς
Ν' ακούω τις φωνές από τα σπίτια
Να παραλλάζω αρρωστημένα μυστικά
Δεν μετανιώνω και αν τον χρόνο έφερνα πίσω
πάλι το σπίρτο μου θα έκαιγα και θα 'στελνα φιλιά

Chorus
Φεύγω και στέλνω σ' όλους σας φιλάκια
Θέλω να φτάσω τ' αστεράκια
Για να γλιτώσω απ'τ' ανθρωπάκια
Θέλω να φύγω μακριά

Κ' ενώ οι τρελοί κάτω κρατάνε σημειώσεις ασταμάτητα για το αύριο και την πιθανότητα
Υποανάπτυκτα πρωτεύοντα στέλνουν ανθρώπους σε τροχιά μ' έναν πράσινο Πήγασο
που 'χει μια κόκκινη νυχιά
στα πλευρά
Και 'γώ εστιάζω από ψηλά σαν τατουάζ της ασφάλτου και στα χίλια σκυλιά
που φυλάν την απαγορευμένη πόλη
Και με καίει η βροχή σαν να βρέχει βιτριόλι

Μα το σκάω μετά και χώνομαι κάτω απ' τα εμπόδια
Τα ηλεκτροφόρα καλώδια
Και την κεραία της Βαβέλ
Μου αφήνει δυο αναμνηστικά καψίματα στην ουρά
Βουτάω να τα σβήσω βιαστικά
στο ποτάμι με τα παλιοσίδερα
Όλα μου τύχαν μαζεμένα σήμερα
Σαν να χω δέρμα φιδιού και δρακόντεια αρματωσιά
Την βγάζω καθαρή
Μου στέλνει η νύχτα την δροσιά

Και αναμνηστικά cartpostal από μακριά
σ' όσους μας κράτησαν χαμηλά
σ' όσους μας κράτησαν μακριά

Chorus
Φεύγω και στέλνω σ' όλους σας φιλάκια
(Καμαρώστε με κυρίες και κύριοι)
Θέλω να φτάσω τ' αστερακια
(Είμαι ένας χαρταετός με χρώματα τρελά)
Για να γλιτώσω απ' τ' ανθρωπάκια
(Και ξέρεις κάτι ρε συ
Στέλνω χαιρετίσματα, γιορτάζω τη φυγή
Σαν τους παλιούς τους πειρατές)
Θέλω να φύγω μακριά
Θέλω να φύγω μακριά

Λαλαλαλαλαλαλα
λαλαλαλα

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=6jXtD-bND20#!

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Η μαμά μου η αγορά - Νένα Βενετσάνου



Μουσική : Πέτρος Βαγιόπουλος
Στίχοι : Μανώλης Ρασούλης
Ερμηνεία : Νένα Βενετσάνου

Η μαμά μου η αγορά

Η μαμά μου η αγορά όλο με συμβουλεύει
Κι ο Σωκράτης μου μιλά και όλα τα δασκαλεύει
Η μαμά μου η αγορά στα φώτα της με ρίχνει
Κι ο Διογένης ου γελά τον ήλιο του μου δείχνει

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Μα αυτοί φιλιόνται ,φιλιόνται κι ούτε νοιάζονται
Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Η μαμά μου η αγορά συνέχεια με χαϊδεύει
Κι ο Χριστός που με κοιτά τις σκέψεις μου αλιεύει
Η μαμά μου η αγορά μου λέει που να πάω
Κι η Αφροδίτη σιγανά μου λέει να σ αγαπάω

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Μα αυτοί φιλιόνται ,φιλιόνται κι ούτε νοιάζονται
Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=XPFW8O0YDIo#!

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Φυγή προς τα εμπρός





του Θοδωρή Γκόνη

Το όχι το έχουμε, για το ναι πάμε.

Μην παίρνεις μαζί σου πολλά. Τα αναγκαία. Δυο άδεια χέρια είναι αρκετά. Λένε πως ήταν τα φτερά των ξεπεσμένων αγγέλων. Μη σε τρομάζουν τα όχι, τα μη και τα κλάματα. Πάνω σ’ αυτά θα προχωρήσεις, θα χτίσεις. Ξέρεις εσύ. Είναι κόλπο. Το έμαθες καλά. Ποτέ δεν παίρνουμε τα όχι των άλλων προσωπικά, όσο κι αν αυτά σημαδεύουν την καρδιά. Τα γυρίζουμε σε ναι. Εκεί. Τα μέσα έξω. Τον τριμμένο γιακά

Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Τελεία λοιπόν. Δεν μπορείς ν’ αναβάλεις. Φυγή προς τα εμπρός.

Πίσω είναι οι συγγενείς και οι φίλοι. Αυτοί στήνουν τα στρατοδικεία. Άσε τα ζώδια και τις ζωολογίες. Μη χάνεις χρόνο με τις αναλύσεις και τα δελτία καιρού. Αν πρέπει να κολλήσεις στη λάσπη, κόλλα, ξεκόλλα, προχώρα. Όσο για τ’ άστρα, αν δεν είναι ευνοϊκά: «δε φταίει τ’ άστρο μας φίλε Βρούτε». Έχεις το δικό σου φως.

Μάθε να αντέχεις την παρατήρηση και την αδικία. Γυμνάσου, ετοιμάσου. Πρέπει να αποκτήσεις αυτή την κουλτούρα πριν από την επιθυμία για νερό. Για ψωμί. Είναι πριν από τη δίψα και την πείνα. Πολύ πιο πάνω από αυτά τα δύο.

Μπες στη μεγάλη Aιγυπτιακή γραμμή. Mερμήγκι. Θα ’ρχεται ο καιρός σαν το μικρό παιδάκι να σου βάζει εμπόδιο ένα σπιρτόξυλο, μια τρικλοποδιά, ένα όχι, μια απόρριψη. Κόλπο. Ξεκίνα ξανά. Κύκλωσε. Προσπέρασε από τα πλάγια. Σκάψε εν ανάγκη με τα χέρια σου ένα λαγούμι. Βγες ξαφνικά μπροστά. Χωρίς πανηγυρισμούς. Ξαναπιάσε τη γραμμή. Προχώρα. Κι αν σε αρπάξει ένα χέρι από αυτά που- τα ξέρεις, τα γνώρισες - και σε γυρίσει πάλι πίσω στην αρχή, που είναι το τέλος, το ξέρεις κι αυτό, το γνωρίζεις, φύγε πάλι, ξεκίνα. Χωρίς παράπονα. Διηγήσου στον εαυτό σου την ιστορία που σου αρέσει να λες και να ξαναλές, τελειοποιώντας την. «Ένας σπόρος είχε την ατυχία να πέσει πάνω όχι στο χώμα αλλά στην παραχωμένη σόλα ενός παπουτσιού. Τι έκανε για να προχωρήσει; Έβγαλε χιλιάδες ρίζες. Βρήκε τις μικρές τρυπίτσες της παλιάς αυτής πεταμένης σόλας, πέρασε με το πείσμα του μέσα από ’κει και προχώρησε. Πολύ πιο δυνατός από τους άλλους, που πέσανε κατ’ ευθείαν στο εύφορο χώμα».

Μην αναβάλεις λοιπόν.

Πηγή: protagon

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΑΜΑ ΤΑ ΠΑΡΩ

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα
Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν
Κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
Έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι
Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε
Θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι! Θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι
Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία!
Μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο, σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα ρε γαμώτο
Νομίζουμε ποτέ δε θα μιλάμε, όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε!

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Αχ Ελλάδα σ αγαπώ και βαθιά σ ευχαριστώ που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω!

Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλιά σου
Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!


ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Πήρα το δρόμο, το στρατί, πήρα το μονοπάτι,





Πήρα το δρόμο, το στρατί, πήρα το μονοπάτι,
και στης καρδιάς σου βρέθηκα, μπροστά, το σκαλοπάτι,
να σε ρωτήσω να μου πεις, η αγάπη όταν πονάει,
έτσι γυμνή κι αιμόφυρτη πού φεύγει και πού πάει.

Ίσως και να 'φτασα αργά και σ' έχει αλλάξει ο πόνος
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα 'χει σκουριάσει ο χρόνος,
ίσως και να 'φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει.

Μετάνιωσα και πόνεσα που πήρα λάθος δρόμο
κι από τα μάτια μου έχασα τον πιο ωραίο κόσμο,
προσπάθησα, μα δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου,
γι' αυτό και πάλι σου χτυπώ την πόρτα της καρδιάς σου.

Ίσως και να 'φτασα αργά και σ' έχει αλλάξει ο πόνος
και της καρδιάς σου τα κλειδιά τα 'χει σκουριάσει ο χρόνος,
ίσως και να 'φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει.

Ίσως και να 'φτασα αργά κι η αγάπη δε γνωρίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει,
να κάνει νέο το παλιό κι απ' την αρχή ν' αρχίζει.


Πούλα με

Πυξ Λαξ

-

Να προσέχεις!


Του Θοδωρή Γκόνη

Αιχμάλωτος, κολλημένος μ’ αυτήν την πόλη, μην μπορώντας ν΄ αλλάξω αυλάκι, δίσκος παλιός, γυρίζω μοναχός. Χαζεύω περιμένοντας, παρατηρώ, βλέπω. Βλέπω το ποδήλατο.


Λευκό, γαλάζιο, πράσινο. Τους ποδηλάτες. Παιδιά, αγόρια, κορίτσια, σαν τα κρύα τα νερά. Μπουκέτα ολάνθιστα. Μαλλιά αναμμένα. Να ελίσσονται, να γλιστρούν, να τρέχουν, να πολεμούν, να μάχονται, να χάνονται, να έρχονται, να φεύγουν, να παλαβώνουν, να λαβώνουν, να ισορροπούν, να ορμούν, -θεέ μου κάνε να μην πέσουν- να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν, ζικ-ζακ, βουτιές, πατητές, τρίπλες, μπασίματα, σπασίματα, ανάμεσα σε ΙΧ, λεωφορεία, τρόλεϊ, μηχανές και μηχανάκια. Με iPod στ’ αυτιά τους και αέρα στα φτερά τους.

Τι αφιλόξενοι δρόμοι για το πεντάλ, το κουδούνι, την ορθοπεταλιά, την ομορφιά, τη ζαβολιά, το φανάρι, τη ζάντα, τη λεζάντα, την ακτίνα, την αλυσίδα, τη σέλα, την σαμπρέλα, την τρέλα.

Κάθομαι στις γωνιές, σαν τις γυναίκες τις παλιές, τους σταυρώνω, τους φτύνω, να μην πάθουν κανένα κακό, να μην τσακιστούν. Βλέπω τα ποδήλατά τους, αστραφτερά, παρκαρισμένα στις στάσεις του μετρό, στις σχολές, στις δουλειές, κλειδωμένα με αλυσίδες πολύχρωμες, χειροπέδες, βραχιόλια σε όμορφα χέρια και τα χαζεύω σαν το μικρό παιδί.

Τους βλέπω να τα φορτώνονται στους ώμους τους- οικοδόμοι άλλου ουρανού, άλλου τραγουδιού - όταν συναντούν ανηφόρες, κατηφόρες επικίνδυνες ή όταν κουράζονται κι εκείνα. Τους βλέπω να κάθονται σε υπαίθρια καφέ μαζί τους, να τα ξεσελώνουν και να ξεσαλώνουν. Τους καμαρώνω.

Δε ξέρω πόσο στοιχίζουν τώρα τα ποδήλατα, αν τα αγοράζουν με δόσεις, δυσκολίες κι ευκολίες. Όμως, σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να ξανάνοιγαν εκείνα τα παλιά καταστήματα, αυτές οι πόρτες, οι πορτάρες, οι λαχτάρες, που νοίκιαζαν ποδήλατα με την ώρα, με τη μέρα, με το μήνα και να ταξιδεύαμε όλη την Αθήνα.

Να ‘ναι στημένα, βαλμένα απ’ έξω, με τάξη, σε βάσεις μερακλίδικες, χρώματα, σχήματα, μεγέθη, σημαιάκια και σημαίες, αντρικά, γυναικεία-με το καλαθάκι- παιδικά-με τις βοηθητικές- κουδουνάκια, προβατάκια, φλόγες, σπίθες, στη σειρά.

Να έρχεσαι, να δίνεις τ’ όνομά σου και να παίρνεις τη χαρά σου. Κι αν πέφτεις κι αν χτυπάς και γρατζουνάς τα γόνατά σου, να έρχεται πάντα η μαμά σου με σουλφαμιδόσκονη και γάζα στα όνειρά σου.
Να προσέχεις, γειά σου!

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών