Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Εφαρμοστικός νόμος: Ελλάδα δίχως μέλλον

|

Έχουν διαβάσει καλά οι βουλευτές τι θα ψηφίσουν; Διαβάστε όλο τον εφαρμοστικό νόμο για την εκποίηση της ελληνικής περιουσίας...
Την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων το ΜεσοπρόθεσμοΠλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής και την Πέμπτη ο Εφαρμοστικός νόμος που υλοποιεί το Μεσοπρόθεσμο.
Τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» πήραν στα χέρια τους το επίσημο κείμενο του Εφαρμοστικού νόμου που έχει δοθεί στους Έλληνες Βουλευτές και διαβάζοντας τις διατάξεις αναρωτιόμαστε αν οι Βουλευτές που σκέφτονται να τον ψηφίσουν, έχουν μελετήσει ένα προς ένα τα άρθρα του και το περιεχόμενό τους.
Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας μετατρέπεται ουσιαστικά σε μια ευτελή για τα ελληνικά συμφέροντα πώληση μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος των δανειστών μας. Η χώρα υποθηκεύει το μέλλον της, όχι μόνο το άμεσο αλλά και το απώτερο.
Η παραχώρηση π.χ. της εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων, που αποτελούν κομμάτι του μοντέλου ανάπτυξης που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές του νόμου, πώς θα αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου αφού θα πηγαίνουν απευθείας στους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κάποιος να δει στα άρθρα του νόμου.

Δείτε εδώ όλο τον εφαρμοστικό νόμο με σχολιασμό

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Σάββατο 25/6 ημέρα ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία – γιορτή των πολιτισμών.


Μετά τις 18:00 τραπεζάκια μεταναστευτικών οργανώσεων και σχολείων, παιχνίδια στο παιδικό στέκι, διαδραστικό παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους.18:00-20:00 αγώνας κρίκετ μπροστά από τη Βουλή (Αμαλίας)
18:30-19:00 τραγούδια από “Η μαύροι κλέφτες band” απο την ομάδα των Πίσω Θρανίων με τίτλο της εκδήλωσης “Ένα τραγούδι για τον Αχμάντ”.
19:00-21:00 Γυναίκες από το Πακιστάν θα κάνουν henna tattoo κάτω από κάποια τέντα.
19:00 – 21:00 Συζήτηση
χαιρετίζουν:
Bernd Kasparek - Network Welcome to Europe, Germany
Μάνια Παπαδημητρίου - Ηθοποιός
μιλάνε οι:
Λωρέττα Μακόλευ, Ένωση Αφρικανών Γυναικών
Πέτρος Ρυλμόν, Οικονομολόγος
Ανρί Κασόνγκο, Κίνημα Action Congo
Χασάν Καμπζουά, από τους 300 Απεργούς Πείνας
Τζαβέντ Ασλάμ, Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδος

Ανταλλακτικό Παζάρι στην Πλατεία Συντάγματος Σάββατο 25 Ιούνη - Από τις 12 το μεσημέρι


Δεν παζαρεύουμε τα ιδανικά μας
Πλατειάζουμε την Αλληλεγγύη
Όλοι ενωμένοι
.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

1. Joseph E. Stiglitz, Ο θρίαμβος της απληστίας, Η ελεύθερη αγορά και η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, εκδόσεις Ππαπαδόπουλος.
2. Chris Harman Καπιταλισμός Ζόμπι, Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η επικαιρότητα του Μαρξ, εκδόσεις μαρξιστικό βιβλιοπωλείο.
3. Jacques Attali, Παγκόσμια κατάρρευση σε δέκα χρόνια; Δημόσιο χρέος: η τελευταία ευκαιρία, Εκδόσεις Παπαπδόπουλος.
4. Πάνος Παναγιώτου, Η υπόθεση ελληνική κρίση, Εκδόσεις Λιβάνη.

Μερικά από τα τόσα καλά βιβλία που υπάρχουν στην ελληνική αγορά.
Κατανοητά από όλους και χωρίς δυσνόητη ορολογία.

ΚΟΥΙΖ
Αν εξετάζαμε σε ένα εύκολο και απλό τεστ τους πρωτοκλασάτους του δικομματισμού τι λέτε θα πέρναγαν?

Κ.Χ.

Η «θεσμική στροφή» της μνημονιακής εξουσίας;

Στο ερώτημα λοιπόν «να γίνουν οι βουλευτές 200 από 300» εγώ θα απαντούσα: για να ψηφίσουν και αυτοί ένα κάποιο Μεσοπρόθεσμο;

Του Νικόλα Σεβαστάκη
Πηγή: REDNOTEBOOK

Η εξαγγελία Παπανδρέου για ένα multiple choice δημοψήφισμα το φθινόπωρο σε «θεσμικά ζητήματα» αποτελεί, ουσιαστικά, μιαν απάντηση στο «πρόβλημα» των πλατειών. Απευθύνεται προς την πλευρά όπου συνεχίζεται ενοχλητική και αινιγματική η κοινωνική διαμαρτυρία. Αλλά και ο προβιβασμός του Ε. Βενιζέλου - πέραν των όποιων ενδοκομματικών τεχνασμάτων και τακτικών συμβιβασμών - εντάσσεται στο ίδιο πλέγμα κινήσεων. Η «θεσμική» ρητορική του νέου Υπουργού Οικονομικών διαχωρίζεται από την υπερβολικά τεχνοκρατική και οικονομίστικη προσέγγιση του προκατόχου του. Ο άγριος δημοσιονομικός πυρήνας των Μνημονίων πρέπει, όσο γίνεται, να διαχυθεί στην απαλυντική γλώσσα της θεσμικής εξυγίανσης και του πατριωτισμού της συνευθύνης. Με άλλα λόγια, ο σχεδιασμός για το δημοψήφισμα και η υπερπροβολή της σημειολογικής διαφοράς του Βενιζέλου λειτουργούν ως συμπληρωματικές κινήσεις στο ρευστό τοπίο.

Αλλά ο συμβολισμός των συγκεκριμένων κινήσεων απαντά και σε ένα άλλο δεδομένο της πρόσφατης συγκυρίας: καλοϋποδέχεται την κινητικότητα η οποία παρατηρείται στους κόλπους της «ακαδημαϊκής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου» προς αναζήτηση του ισχυρού και με πυγμή κυβερνήτη, του αποφασιστικού Μεταρρυθμιστή. Η υπεράσπιση της «αναγκαίας» προσαρμογής στις ρήτρες των Μνημονίων μεταφράζεται εδώ σε επαγγελία εθνικής ανόρθωσης. Και για τους λογής «θεσμικούς» παράγοντες, η εθνική ανόρθωση δεν περιορίζεται στα δημοσιονομικά και σε άλλα ταπεινά εισοδηματικά ζητήματα, αλλά εμβαπτίζεται στα νάματα μιας ευρύτερης ενάρετης στροφής στα δημόσια πράγματα. Με αυτή την έννοια, ο λόγος του Βενιζέλου κολακεύει τις προσδοκίες των διανοουμένων και ακαδημαϊκών οι οποίοι εκδηλώνουν τη διαθεσιμότητά τους να υποστηρίξουν τον «μονόδρομο της σωτηρίας». Αφορά ιδίως όσους συντάσσονται με τον μονόδρομο της τρόικας και της κυβέρνησης, λέγοντας ότι δεν καταλαβαίνουν τα της οικονομικής πολιτικής, αλλά ζητούν μια ολιστική θεραπεία των εθνικών μας παθολογιών.

Η στροφή προς τα «θεσμικά» καλείται έτσι να διαχειριστεί διαφορετικά σήματα της πρόσφατης περιόδου: κλείνει το μάτι στη σωτηριολογία των ταγών, κάνει ότι αφουγκράζεται τις ευαισθησίες των πολιτών για θέματα πολιτικής διαφθοράς και προσδίδει, εν τέλει, μια νότα πολιτικοποίησης στις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου.

Πίσω από όλα αυτά υπάρχει βεβαίως το ρήγμα στην κοινωνική νομιμοποίηση του μνημονιακού συστήματος εξουσίας. Αυτό το ρήγμα δημιουργεί ανησυχίες και ενόχληση τόσο στο εσωτερικό όσο και στους δανειστές μας. Στην περίπτωση αυτή, το σύστημα εξουσίας του Μνημονίου φαίνεται να αξιοποιεί πλευρές της πολιτικής κρίσης για να μην απαντήσει στην πρόκληση της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Για παράδειγμα, επιλέγει να συνομιλήσει επιλεκτικά με ορισμένες ευαισθησίες του κόσμου της Αγανάκτησης: το αίσθημα απαξίωσης για την πολιτική τάξη, την ασυλία των βουλευτών, την «κομματοκρατία» κλπ. Με το δημοψήφισμα για «θεσμικά/ πολιτειακά» ζητήματα, με την επίκληση των προσωπικοτήτων, με τον προβιβασμό Βενιζέλου γίνεται μια προσπάθεια χειρισμού της πολιτικής κρίσης ως κρίσης του κύρους των πολιτικών θεσμών και ως κρίσης εμπιστοσύνης. Για να το πούμε διαφορετικά: η προσπάθεια επικεντρώνεται στη λείανση της κρίσης νομιμοποίησης με την μεταστροφή της πολιτικής πρωτοβουλίας από το πεδίο της σκληρής κοινωνικής/ οικονομικής πολιτικής σε θέματα πολιτικής λειτουργίας. Και να το παράδοξο: ενώ η πολιτική και κυβερνητική λειτουργία έχει ήδη μετατραπεί σε διοικητικό συμβούλιο ημιπτωχευμένης εταιρίας, σε δημοσιονομική επιτροπεία, με το δημοψήφισμα και την «θεσμική» στροφή προσποιείται πως συνεχίζει να ασκεί πολιτική. Η ελεγχόμενη δημοψηφισματική διέξοδος φτάνει την προσποίηση και τον γνωστό πασοκικό κυνισμό ως τα άκρα: θα επιδιώξει να παρουσιάσει ως δημοκρατική τομή την κυνική απόσπαση κάποιων «θεσμικών-λειτουργικών» ζητημάτων από την πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης της κρίσης και των κοινωνικών αναγκών.

Γίνεται λοιπόν πιο σημαντική η εμβάθυνση της απαίτησης για πραγματική δημοκρατία. Και όταν λέω εμβάθυνση δεν εννοώ εδώ τη συζήτηση περί των αρετών της άμεσης και των δεινών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Εννοώ την άρνηση να αποδεχτούμε τον διαχωρισμό των θεσμικών από τα υλικά-οικονομικά ζητήματα τα οποία αφορούν τον καθημερινό βίο, την ατομική και κοινωνική μας ύπαρξη.

Στο ερώτημα λοιπόν «να γίνουν οι βουλευτές 200 από 300» εγώ θα απαντούσα: για να ψηφίσουν και αυτοί ένα κάποιο Μεσοπρόθεσμο;
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 5:10 μ.μ.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ: ΑΣ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ

Oι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούν σημαντική τη χειραφέτηση και αυτενέργεια των πολιτών & τη δυναμική της μη βίας στις κοινωνικές διεκδικήσεις

Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε επανειλημμένα επισημάνει πόσο σημαντική θεωρούμε τη χειραφέτηση και αυτενέργεια των πολιτών αλλά και τη δυναμική της μη βίας στις κοινωνικές διεκδικήσεις.

Είμαστε λοιπόν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που όλα αυτά βγαίνουν σήμερα στο προσκήνιο από ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα πολιτών που ξεπερνά, όλους τους πολιτικούς χώρους. Με χαρά βλέπουμε ότι στο κίνημα αυτό συμμετέχουν ως άτομα και πολλά μέλη και φίλοι μας, μεταφέροντας την προσωπική τους οπτική. Συνεχίζουμε να σεβόμαστε την αυτονομία του και ακούμε με προσοχή τους προβληματισμούς του. Ζητήματα δημοκρατίας και θεσμών κοινωνικής οικονομίας πιστεύουμε ότι μπορούν να αποτελέσουν σημαντική συνεισφορά στον ευρύτερο διάλογο.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε δικαιολογημένη τη δυσπιστία και τις αποστάσεις από τα κόμματα, με δεδομένη τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αλλά και τον παραδοσιακά αρνητικό ρόλο των κομματικών μηχανισμών στα κοινωνικά κινήματα. Πιστεύουμε ότι ρόλος των κομμάτων δεν είναι να ελέγχουν και να υποκαθιστούν τη δυναμική της κοινωνίας, αλλά να μετασχηματίζουν τις κοινωνικές διεκδικήσεις σε πολιτική πρόταση.

Στο κίνημα αυτό βλέπουμε λοιπόν μια σημαντική πηγή αισιοδοξίας για όλη την κοινωνία, που μέχρι τώρα δυσκολευόταν να πιστέψει στις δυνατότητές της. Με σεβασμό στην αυτονομία και τη φυσιογνωμία τους, πιστεύουμε ότι ως πολίτες αξίζει καθένας και καθεμιά μας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά τους για τις κινητοποιήσεις της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Δράσης, το απόγευμα της Κυριακής.
Oι Οικολόγοι Πράσινοι

Απορρίφθηκε η ένσταση Χρήστου-κατά της έδρας του Τάσου Νεράντζη

Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, δικάζοντας ως Εκλογοδικείο, δημοσίευσε την Απόφασή του, με την οποία, κατ’ αποδοχή της σχετικής εισηγήσεως, απέρριψε ομόφωνα (11 υπέρ -0 κατά) την ένσταση, που είχε υποβάλει ο Στέφανος Χρήστου, διεκδικώντας την βουλευτική έδρα, που είχε καταλάβει κατά τις τελευταίες εκλογές ο Τάσος Νεράντζης.

Η ένσταση αυτή του Χρήστου (λόγω της μεγάλης διαφοράς ψήφων, μεταξύ των δύο κομμάτων στην περιφέρειά μας, αλλά και των πολλών και σοβαρών ατελειών, τις οποίες, κατά την νομολογία, παρουσιάζει το δικόγραφό της) οι νομικοί γνώριζαν ότι δεν είχε τύχη.

Κύκλοι προσκείμενοι στον Βουλευτή Νεράντζη παρατηρούσαν ότι, με την Δικαστική αυτή απόφαση, υποχρεούνται επιτέλους σε σιωπή όσοι δρομολόγησαν ή (και) διακίνησαν φήμες (ακόμη και μέχρι προ ολίγου), περί του ότι δήθεν η έδρα της ΝΔ στην Β’ Πειραιά αλλάζει «δικαιούχο».

Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, τόνιζαν οι ίδιοι κύκλοι, απαιτείται περισσότερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, κάποιες νομικές μάλιστα γνώσεις δεν βλάπτουν.

Αντιθέτως προστατεύουν.
Αναρτήθηκε από ΣΚΟΥΛΗΚΙ στις 6/17/2011 10:16:00 πμ
Πηγή εδώ

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Συγκέντρωση αγανακτισμένων Κορυδαλλιωτών στη Πλατεία Ελευθερίας

Όπως πληροφορούμεθα αύριο Τρίτη,14-6-2011, θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση αγανακτισμένων Κορυδαλλιωτών στη Πλατεία Ελευθερίας.Η πρωτοβουλία προέρχεται από αγανακτισμένους εμπόρους της πόλης, που έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης και το κάλεσμα απευθύνεται προς όλους τους Κορυδαλλιώτες. Είμαστε σε αναζήτηση της έντυπης πρόσκλησης και το blog θα συμμετέχει και θα σας κρατήσει ενήμερους.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Δεκαπέντε μέρες στην πλατεία


Μετά από 15 ημέρες στην πλατεία Συντάγματος, μετά από 15 διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή και 15 λαϊκές συνελεύσεις, δεν έχω καταλήξει σε κανένα οριστικό συμπέρασμα, οπότε, θα γράψω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι - βέβαια, αυτό κάνω πάντα.
Δεν ξέρω γιατί πάω κάθε βράδυ στο Σύνταγμα. Δηλαδή, ξέρω αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς.
Λοιπόν, όσο είμαι στο Σύνταγμα, είμαι πολύ αισιόδοξος, πολύ χαρούμενος και σχεδόν σίγουρος πως θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο που μας έχει φάει τη ζωή, μας έχει φάει. Αισθάνομαι πάρα πολύ δυνατός - είμαι έτοιμος να φάω σίδερα.
Αυτά, όσο είμαι στο Σύνταγμα. Το άλλο πρωί είμαι στα μαύρα μου τα χάλια. Διεκπεραιώνω εκεί ό,τι δουλειές έχω να κάνω, και μετά μετράω μία-μία τις ώρες, για να ξαναπάω στο Σύνταγμα να ανέβω ψυχολογικά. Είμαι σαν το πρεζόνι που περιμένει να πάρει τη δόση του.
Εν τω μεταξύ, εμένα η πλατεία Συντάγματος ποτέ δεν μου άρεσε. Την απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. όπως ο διαδηλωτής τα χημικά - κι έχω φάει πολλά χημικά εκεί γύρω. Και τώρα, η πλατεία Συντάγματος είναι το πιο αγαπημένο μου μέρος. Το Θησείο, η Πλάκα, τα Πετράλωνα, το Γκάζι και το Μοναστηράκι έχουν να με δουν δυο βδομάδες.
«Τι θα γίνει, ρε πιτσιρίκο» μου λέει μια φίλη χτες στο τηλέφωνο, «πότε θα έρθεις στο νησί; Είχες πει ότι θα έρθεις στα μέσα Μαΐου και κοντεύουν μέσα Ιουνίου». «Α, δεν μπορώ» της λέω, «γιατί θα χάσω τις συνελεύσεις». «Κάνουμε και στο νησί συνελεύσεις» μου λέει, «κάθε βράδυ μαζευόμαστε στην πλατεία, κάνουμε συνέλευση και μετά πάμε για νυχτερινό μπάνιο».
Μήπως να πάω να συνεχίσω την επανάσταση στο νησί; Αλλά, ρε γαμώτο, δεν θέλω να το χάσω αυτό το πανηγύρι. Μια φορά στη ζωή μου βλέπω ανθρώπους αποφασισμένους να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν μια πραγματική δημοκρατία κι εγώ θα λείπω; Όπως και να το κάνεις, είναι λίγο ξεφτίλα.
Από την άλλη, όλη αυτή η θεωρία στις συνελεύσεις έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Καθόμαστε όλοι γύρω-γύρω και ακούμε τους συνανθρώπους μας να λένε τι καλό πράγμα που είναι η άμεση δημοκρατία, και πόσο ωραία είναι η άμεση δημοκρατία, και έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στην άμεση δημοκρατία, και ψηφίζουμε όλοι για όλα στην άμεση δημοκρατία, και γουστάρω άμεση δημοκρατία και ζήτω η άμεση δημοκρατία!
Μόνο που δεν έχουμε δημοκρατία - ούτε άμεση, ούτε έμμεση. Έχουμε εκατό, διακόσιες, τριακόσιες οικογένειες που έχουν μοιράσει τη χώρα, την πουλάνε, την ξεπουλάνε -μαζί με εμάς- και εμείς καθόμαστε στη μέση της πλατείας και συζητάμε για την άμεση δημοκρατία.
Στις συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, μερικές φορές νιώθω σαν χριστιανός που προσεύχεται στο Θεό και περιμένει καρτερικά τη Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή, ότι επειδή εμείς εκεί συζητάμε συνέχεια για τη δημοκρατία, θα έρθει και μόνη της η δημοκρατία. Θα ακούσει που συζητάμε γι' αυτήν, θα συγκινηθεί και θα έρθει.
Εδώ μαζεύτηκαν την περασμένη Κυριακή περισσότεροι από 400 χιλιάδες άνθρωποι στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, οι φωνές τους ακούστηκαν στο φεγγάρι, και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Έλεγα στην παρέα μου το βράδυ της Κυριακής πως, αν εμένα με έβριζαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι -και με έλεγαν «κλέφτη», «προδότη», «ρουφιάνο» και όποια άλλη βρισιά υπάρχει-, θα δήλωνα αμέσως παραίτηση. Τι παραίτηση; Θα αυτοκτονούσα επί τόπου. Θα έπαιρνα ένα πιστόλι, θα στεκόμουν δίπλα στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, θα έλεγα «σας ζητώ συγγνώμη», και θα τίναζα τα μυαλά μου στον αέρα.
Βέβαια -μετά από τέτοιο εξευτελισμό- είναι και λίγο ύποπτο ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένας βουλευτής να δηλώσει παραίτηση. Δεν μπορεί μέσα σε τόσους ανθρώπους να μην υπάρχει ούτε ένας που να έχει λίγη τσίπα πάνω του. Και στατιστικά να το δεις, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι.
Έχω την υποψία -που αρχίζει να γίνεται βεβαιότητα- πως κάποιοι βουλευτές δέχονται τρομακτικές πιέσεις για να μην παραιτηθούν. Όχι μόνο πιέσεις αλλά και εκβ ιασμούς. Και δέχονται πιέσεις και εκβιασμούς από τους λίγους πασίγνωστους μεγαλοεπιχειρηματίες που ξέρουν καλά πως, αν η Βουλή «πέσει», οι μέρες τους είναι μετρημένες.
Η ατιμωρησία και η παντελής απουσία της Δικαιοσύνης -που μετατρέπουν τη χώρα σε ζούγκλα- δεν θα συνεχιστούν, αν η Βουλή «πέσει». Η ασυλία τους θα τελειώσει. Θα έρθουν στο φως όλα τα ονόματα των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μεγαλοεργολάβων που έφαγαν τη σάρκα αυτής της χώρας. Και θα πληρώσουν. Αν «τραβήξεις» έναν από αυτούς, όλο το νήμα θα ξηλωθεί.
Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω μια ακόμα: αν δεν ξηλωθεί όλο αυτό το σάπιο και σιχαμένο σύστημα που διέλυσε τη χώρα και μετέτρεψε -με πολύ μεθοδικό τρόπο- τους πολίτες σε λαμόγια, δεν έχουμε καμία ελπίδα να ζήσουμε σε μια πραγματική δημοκρατία.
Πρέπει να διαλυθεί όλο αυτό το σύστημα.Όλοι αυτοί πρέπει να φύγουν - και να πληρώσουν, βέβαια. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, εφοπλιστές, δικαστικοί, τηλεδημοσιογράφοι, εργατοπατέρες -και όλος αυτός ο εμετικός συρφετός- πρέπει να πάνε στον αγύριστο.
Την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια δεν θα την ανακοινώσει η Όλγα Τρέμη από το Mega, ούτε θα ακολουθήσει βίντεο με τις φιλανθρωπίες της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Όσο βλέπεις μπροστά σου αυτά τα πρόσωπα, να ξέρεις πως είμαστε ακόμα υπόδουλοι.
Θα πολεμήσουν λυσσαλέα για να διατηρήσουν τη δύναμή τους. Είναι αδίστακτοι -και καθόλου φιλάνθρωποι- και έχουν όλα τα όπλα στα χέρια τους. Ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη- ελέγχουν τα πάντα.
Έχουν δικούς τους στρατούς και έχουν και μια Αστυνομία που προετοιμάζεται και εξοπλίζεται εδώ και πολλούς μήνες, για να αντιμετωπίσει τους εξεγερμένους - έστω και με ειρηνικό τρόπο- πολίτες.
Φυσικά, δημόσια έλεγαν πως η Αστυνομία ενισχύεται και ισχυροποιείται για να προστατεύσει τους πολίτες από τους κακοποιούς και τους εγκληματίες. Βέβαια, «ξέχασαν» να αναφέρουν πως, σε μια εξέγερση, κακοποιοί και εγκληματίες είναι όλοι αυτοί που εξεγείρονται - εμείς δηλαδή.
Είναι πολύ ωραία τα λόγια και οι συζητήσεις για την άμεση και πραγματική δημοκρατία. Όμως, τις συζητήσεις για τη δημοκρατία τις κάνουν οι ελεύθεροι άνθρωποι. Πρώτα κατακτάς την ελευθερία σου και μετά συζητάς για τη δημοκρατία. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία δεν συζητούσαν για δημοκρατία οι σκλάβοι. Κι εμείς είμαστε σκλάβοι. Ακόμα.
(Ως πότε παλικάρια.)
Πιτσιρίκος

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

«Πλατεία Συντάγματος» έξω από τον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά!

Άνεργοι από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος θα στήσουν τη δική τους «Πλατεία Συντάγματος» στον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά την ΤΡΙΤΗ 7 Ιουνίου από τις 12 το μεσημέρι και κάθε ημέρα.

Οι άνεργοι του Πειραιά, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι και όλοι όσοι ισοπεδώνονται από την βάρβαρη μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται, θα δώσουν το δικό τους παρόν οργής, αντίστασης και αλληλεγγύης και θα επιδιώξουν να συνεχιστούν τα βήματα συντονισμού που έχουν ήδη λειτουργήσει θετικά και να συμπορευτούν σε κοινούς αγώνες, με όλους τους κοινωνικούς φορείς της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, γιατί η ζωή δεν πεθαίνει μόνο στη ΖΩΝΗ αλλά σε όλο το Πειραιά. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα τώρα αρχίζουν.

Για την καλύτερη ενημέρωση της προσπάθειας αυτής θα δοθεί Συνέντευξη τύπου την ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΝΗ στη πλατεία Λουδοβίκου (ΗΣΑΠ – Πειραιά), στις 11:00.


Η Συντονιστική Επιτροπή για τη σωτηρία της Ζώνης

Την Τετάρτη στις 7μ.μ μαζευόμαστε στην πλ. Κοραή σε μια ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Πειραιά.

Την Τετάρτη στις 7μ.μ μαζευόμαστε στην πλ. Κοραή σε μια ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Πειραιά.

Ο καθένας από τους παρευρισκόμενους θα έχει την δυνατότητα να μιλήσει και να εκφράσει τις απόψεις του ,δημοκρατικά ,στην ανοιχτή συνέλευση της πόλης μας.
Καλούμε τους κατοίκους του Πειραιά, του Περάματος, του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, της Νίκαιας, του Κορυδαλλού και των λοιπών συνοικιών να δώσουν το παρόν και να αποφασίσουν αυτοί για τ...Δείτε περισσότερα εδώ

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Μούντζα και δημοκρατία

Η μούντζα, ή φάσκελο, είναι ως γνωστό η κορυφαία εθνική μας έκφραση οργίλης αποδοκιμασίας και εκρηκτικής περιφρόνησης. Να παρʼ τα να μη στα χρωστάω, ακούμε καθημερινά στους δρόμους από οδηγούς για οδηγούς, από πεζούς για εποχούμενους, από καταπιεσμένες γυναίκες για τον άντρα τους, από τηλεθεατές για το Mega, από κατόχους πιστωτικών καρτών για τις τράπεζες και ούτω καθεξής.
Εννοείται ότι η μούντζα ή φάσκελο δεν περιποιεί τιμή ούτε στον πομπό, ούτε στον δέκτη. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε, έχοντας παρατηρήσει, διαπράξει, ή δεχτεί χιλιάδες μούντζες στη ζωή μας, ότι η αγενής αυτή χειρονομία μάλλον ως εκτόνωση λειτουργεί, παρά ως πραγματική βία. Μουντζώνει όποιος δεν έχει σκοπό να βιαιοπραγήσει και προτιμά τη θεατρικότητα της ανοιχτής παλάμης από τη δραστικότητα της κλειστής.
Την εν λόγω μούντζα ή φάσκελο -κι όχι πέτρες, μολότοφ, ή ρόπαλα- χρησιμοποίησαν έξω από τη Βουλή κάποιοι οργισμένοι διαδηλωτές. Οι οποίοι με άκρως υβριστική θεατρικότητα μούντζωναν με τα δυο χέρια όσους βουλευτές έβγαιναν εκείνη την ώρα από το κτήριο, αλλά και κάποιους άτυχους υπαλλήλους που θεωρήθηκαν αδίκως κολαούζοι των εθνοπατέρων. Ενώ εθεάθη και φιάλη νερού να διαγράφει τροχιά προς μια Μερσεντές.
Το αποτέλεσμα ήταν η συνήθως ακίνδυνη μούντζα να θεωρηθεί ξαφνικά από τους συνήθεις επικίνδυνους επικίνδυνη εκδήλωση κατά της δημοκρατίας. Σαν να λέμε δεν γίνεται να είσαι δημοκρατικός πολίτης αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και να μουντζώνεις, με το ένα ή και τα δυο χέρια, εκείνους που ψηφίζουν, με το ένα ή και τα δυο χέρια, όσα αποσκοπούν να σου κόψουν το ένα ή και τα δυο χέρια, αλλά και τα πόδια, και τη γλώσσα και ό,τι άλλο προεξέχει -να μη γίνουμε και χυδαίοι.
Κατόπιν τούτου οφείλουν να διαμαρτυρηθούν όσοι κατανοούν τον διαχρονικό ρόλο της μούντζας στη διαδικασία της κοινωνικής ομαλότητας και στην εκτόνωση των ταξικών αντιθέσεων. Να εγκαλέσουν όσους αφαιρούν το λυτρωτικό φάσκελο από το οπλοστάσιο της ταξικής πάλης. Αν είναι έγκλημα να μουντζώνεις το αφεντικό σου, τους λεφτάδες, τους τραπεζίτες, τα λαμόγια, την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τότε τι σου μένει; Πώς θα εκτονώσεις την οργή σου; Με τις συνταγές του Μαρξ;
Ας εκτιμήσουν λοιπόν σωστά τη μούντζα όσοι υποτίθεται ότι εκτιμούν τη δημοκρατία. Η μούντζα σήμερα ΕΙΝΑΙ δημοκρατία...
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=620335

Τώρα μιλάμε εμείς! Κάλεσμα για πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό στις 5 Ιουνίου

Από τις 25 Μαϊου, χιλιάδες πολίτες έχουμε κατακλύσει τις πλατείες όλης της
χώρας διεκδικώντας να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Έχουμε
διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά μάς ενώνουν η αγανάκτηση για
όσα συμβαίνουν καθώς και ο πόθος μας για δικαιοσύνη, ισότητα και
αξιοπρέπεια. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε και θα μείνουμε όλοι
μαζί ενωμένοι!
Ταυτόχρονα, ανάλογες κινήσεις γίνονται παντού στην Ευρώπη.
Την Κυριακή 5 Ιουνίου συντονίζουμε πανευρωπαϊκά το βηματισμό μαςκαι δίνουμε ραντεβού στις 6:00 στο Σύνταγμα, σε όλες τις πλατείες της χώρας, και παντού στην Ευρώπη.
Πρέπει να ακουστεί παντού δυνατά η φωνή μας:
γιατί δεν μπορεί να θυσιάζονται ολόκληροι λαοί για να μη ζημιωθούν οι δανειστές το χρέος δεν είναι δικό μας και δεν θα το πληρώσουμε,
γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, δεν μπορεί πια να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς και πρέπει να ανατραπεί,
γιατί θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από την εργασία μας, χωρίς τη διαρκή τρομοκρατία της ανεργίας,
γιατί πρέπει να τιμωρηθούν όσοι λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο,
γιατί η δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία είναι αναφαίρετα δικαιώματα όλων,
γιατί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα δεν πρέπει να περάσει.

Η οργανωμένη παραπληροφόρηση δεν μας φοβίζει.
Θα μείνουμε στις πλατείες μέχρι να φύγουν και να μην επιστρέψουν με άλλο προσωπείο όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο: ΔΝΤ, Μνημόνια, τρόικα, κυβερνήσεις, τράπεζες και όσοι μάς εκμεταλλεύονται.

Θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε ενωτικά και συλλογικά μέχρι
"Ταραχή να πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα
να υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου"

Άμεση δημοκρατία τώρα!

Η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος-2 Ιούνη 2011