Αφιερώματα

Του Θοδωρή Γκόνη
Τώρα που βλέπεις τ’ αφιερώματα, τις βραβεύσεις και τις τιμητικές βραδιές, σκέφτεσαι -μιας και κάπου εδώ κοντά θα πλησιάζουν και οι δικές σου, του καθενός μας πια έτσι που πάει, σε λίγο δεν θα υπάρχουν καθόλου θεατές, μόνο μια ατελείωτη σειρά από νούμερα- θα ήταν χρήσιμο, θα ήταν σωτήριο να βλέπεις ζωγραφισμένο το πορτραίτο σου με δηκτική ειλικρίνεια από κάποιον που πράγματι εκτιμάς. Τι ωραία θα ήταν οι παρατηρήσεις, η ακρίβεια, τα μαστιγώματα και οι σκορπιοί να συνοδεύουν την εικόνα και το λιβάνισμα που δεν αντέχεται. Φτηνά λιβάνια, αγορασμένα από τα καλάθια της Αθηνάς, της Ευριπίδου, της Σοφοκλέους.
Ποιος ν’ ανέβει στο όρος. Να βουτήξει στον βυθό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Θα μου πείτε στη γιορτή πρέπει κανείς να ανοίγει το καλάθι με τα φίδια; Αν η γιορτή γίνεται στον ιδιωτικό σου χώρο, σπίτι σου, φυσικά και όχι. Όταν όμως γίνεται δημόσια, νομίζω ότι έτσι πρέπει κανείς να ξεκινάει. Για να’ ναι και χρήσιμο γι’ αυτούς που τα βλέπουν. Εξάλλου, σ’ αυτούς δε συστήνονται, δεν απευθύνονται; Αυτοί δεν είναι οι θεατές που έχουν πληρώσει; Γι’ αυτούς δε γίνεται η παράσταση; Ποιοι θα τρέξουν να αγοράσουν εισιτήρια, βιβλία, δίσκους, πίνακες;
Να λειτουργήσουν και λίγο ομοιοπαθητικά. «Α! σαν εμάς είναι κι αυτός. Τα ίδια φάρμακα παίρνει. Τις ίδιες αρρώστιες έχει. Αλλά για δες πόσο καλά τα γυρίζει, τα μεταποιεί, τα φορά, τα ταξιδεύει!»
Να κάθονται, λοιπόν, όλοι γύρω-τριγύρω από τον άνθρωπο, που έχουν ρίξει μέσα στον λάκκο, για να τον υμνήσουν: λιοντάρια, ύαινες, φίδια, αρνάκια, λύκοι, πουλάκια, όλοι μαζί, με θάρρος «πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν, πουλάκια είν’ κι ας λένε …» να μπαίνει και ο τιμώμενος βαθιά στον λάκκο έως τον λαιμό- που χρόνια με ζήλο, με μεράκι, είν’ η αλήθεια, του έσκαβαν, πολλοί από τους οποίους είναι και παρόντες- και ν’ ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός.
Θα ήταν και γι’ αυτόν χρήσιμο να δει τα στραβά του, τ’ ανάποδά του, ίσως καταφέρει κάτι να ισιώσει, να μεγαλώσει, να εξελίξει. Εκτός αν τον νομίζουν παραγωγικά νεκρό. Αν τον θεωρούν ακαδημαϊκό. Κλεισμένη περίπτωση. Ή μήπως φοβούνται οι πιο ζηλόφθονες ότι, αν του φωτίσουν τα λάθη, θα τον πονηρέψουν και άντε να τον πιάσουν μετά; Μου θυμίζουν κάτι κυρίες κωλοπετσωμένες που όλα τα βρίσκουν καλά, χρυσά και άγια, επειδή έτσι κάνουν τη δουλειά τους.
Αν πρέπει να σοβαρευτούμε, όμως, και επειδή μόνο στον παράδεισο τα τριαντάφυλλα δεν έχουν αγκάθια -και δεν ξέρω αν έχουν και άρωμα- ας κόβουμε, ας φτιάχνουμε το μπουκέτο για τον τιμώμενο της βραδιάς, από τον κήπο της ψυχής μας. Με τ’ αρώματα, τις μυρωδιές, τις αναθυμιάσεις, τις βρωμιές και τ’ αγκάθια της. Ας τα πηγαίνουμε στο τραπέζι της δημόσιας γιορτής, όπως μικροί στις αλάνες, παίζαμε ξυπόλητοι. Κλωτσιές, τρίπλες, τρέλες, πέτρες, ανοιγμένα κεφάλια, κεφαλιές, κλεψιές, φιλιά, φιλίες, τσακωμοί, αγάπες, αίματα, παρέες, αλήθειες, ψέματα, τέρματα, πειράγματα, σπουδάγματα, της ζωής πράγματα.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13515