Ο δρόμος αρκεί

24/11/2011

του Θοδωρή Γκόνη

Περνάς απέναντι και είναι όλοι εκεί-όπως τότε.
Ξανά απ’ την αρχή.
Δεν θέλω σπίτι, δεν θέλω τραπέζι, δεν θέλω πρόσκληση, καναπέ, κρεβάτι, πάπλωμα.
Δεν θέλω χαρτί, μελάνι, οθόνη. Θέλω δρόμο. Άνοδο. Κάθοδο. Φανάρι να στο κρατώ ανοιχτό, αναμμένο ,πράσινο, κόκκινο να περνάς Μαρία.
Κυρα - Μαρία.

Ο δρόμος αρκεί. Οι φίλοι του δρόμου. Το στερεωτικό. Η εγγύηση. Η σφραγίδα. Ο πανηγυρισμός. Η επαλήθευση. Το άσκοπο, το ένα, το άλλο, το απρόοπτο, το διάλειμμα, το μάθημα, ο λάθος αριθμός, το πάνω κάτω, το σίγουρο, το δεξιά αριστερά.
Αριστερά. Έχει κι ο δρόμος το σαλόνι του, το άνοιγμα, το πλάτεμα, το πέταγμα, τη καταιγίδα, το πουλί που μεθά στην καταιγίδα.
Δεν θέλω γήπεδο, σκηνή, σκοινί- σαπούνι, θέλω περπάτημα, θέλω να βγω, να βρω να πιαστώ, να κρεμαστώ, από το στεναγμό, τη σκέψη σου, που τρέχει στον αέρα, που δίνει διάρκεια στον κόσμο, στη στιγμή.
Στο δρόμο.

Δεν θέλω κουβέντες και ερωτήσεις, παρατηρήσεις και εξετάσεις, θέλω το βούλιαγμα και ό,τι πιάσεις.
Θέλω το εμπόδιο να το δουλέψω, να το γυαλίσω, να το τρυπήσω, να το περάσω, να προσπεράσω.
Να σε κεράσω.

Στο δρόμο, στη γωνία, στο χαντάκι, στο σταυροδρόμι εκεί που μου είπες σ’ αγαπώ και δεν άλλαξες ποτέ τη γνώμη.
Στο δρόμο, στις νεραντζιές, στις αγκαλιές.
Στο δρόμο που προχωρεί, υποχωρεί, λοξοδρομεί και πάντα φτάνει.
Φτάνει σε μας, σε όλους εμάς που συναντιόμαστε εκεί, μονάχα εκεί, σ’ αυτήν την γιορτή.
Του δρόμου.

Σε γνωρίζω, με ξέρεις απ’ το δρόμο. Με θυμάσαι, δεν με θυμάσαι; δεν με φοβάσαι! Χαμογελάς, γελάς και προχωράς.
Περπατάς.
Στο δρόμο. Εκεί. Μόνο εκεί. Μέρα νύχτα. Σκοπιά, σκοπός. Στο φως. Στα σκοτεινά νερά.
Στις δυο τις όχθες. Να γέρνεις. Να λυγάς. Να στάζεις.
Να τραγουδάς.

Στη σκόνη τη χρυσή, στο φωτεινό το μονοπάτι.
Στο δρόμο με τα παπούτσια στο χέρι, όπως τα φόρεσε η ζωή.
Αυτή. Αθόρυβα. Άφοβα.

Όσες φορές με συνάντησες, τόσες φορές με αναγνώρισες, τόσες φορές μου μίλησες.
Με λόγια που ξέρω.
Που καταλαβαίνω.

Λόγια βουβά, ακριβά, προς τα μέσα, υπερηχητικά, που ανθίζουν εντός σου .
Τα μάτια. Στα μάτια.
Το άνοιγμα, το κλείσιμο. Η σκάλα η μεγάλη.
Το σινιάλο. Το σημάδι. Ο προβολέας.

Νερά. Δρόμοι. Παντοτινοί. Ανοιχτοί.
Θέλω στο δρόμο, στις χαμένες ώρες.
Εκεί θέλω.
Δεν θέλω σπίτι.

*Ο Θοδωρής Γκόνης είναι σκηνοθέτης - στιχουργός

Δημοσιεύθηκε στο protagon