Εκλογές χωρίς συνέδριο, κυβέρνηση χωρίς κόμμα

Σάββατο, 22 Αυγούστου 2015 19:19

Χ. Γεωργούλας, Π. Κλαυδιανός

Πάμε για εκλογές λοιπόν. Το αποφάσισε το κυβερνητικό επιτελείο και το ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός. Ηαιτιολόγηση έχει δύο σκέλη: πρώτον, έπρεπε η κυβέρνηση να ζητήσει νέα λαϊκή νομιμοποίηση, καθώς άλλη λαϊκή εντολή είχε λάβει και ήδη άλλη πολιτική εφαρμόζει, δεύτερον, δεν μπορούσε να συνεχιστεί το θεσμικό παράδοξο και επικίνδυνο ενδεχομένως να προχωρεί η κυβέρνηση νομοθετώντας στηριγμένη όχι στις ψήφους των βουλευτών της συμπολίτευσης, αλλά της αντιπολίτευσης.
Λογικό ακούγεται. Γιατί, όμως, έπρεπε η προκήρυξη άμεσων εκλογών να ματαιώσει, χωρίς οποιαδήποτε συζήτηση σε κάποιο κομματικό όργανο, μια άλλη συλλογική απόφαση, της ΚΕ, που είχε ληφθεί πρόσφατα λαμβάνοντας υπόψη τα ίδια πιο πάνω δεδομένα, η οποία προέβλεπε έκτακτο συνέδριο μέσα στον Σεπτέμβριο;
Κατά τη γνώμη μας, η επιλογή της άμεσης προκήρυξης εκλογών δεν είναι αναγκαστική, επιβαλλόμενη εκ των πραγμάτων. Είναι πολιτική επιλογή που ακυρώνει τελικά, με όποια πρόθεση κι αν πούμε ότι γίνεται, τηδυνατότητα των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ να συζητήσουν συγκροτημένα και με συναίσθηση της ευθύνης τη νέα στρατηγική που χρειάζεται να επεξεργαστούμε στις νέες εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Καλάμια

                                                                ΣΠΊΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑΜΙΕΣ ΦΕΛΙΞ ΒΑΛΛΟΤΤΟΝ

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

                                                                             Kωνσταντίνος Χατζηνικολάου

Τα καλοκαίρια κόβαμε καλάμια.
Πηγαίναμε με τον ξάδερφό μου στις χορταριασμένες ράγες του τραίνου και σπάγαμε τα καλάμια με τα χέρια. Δεν νομίζω πως είχαμε σουγιά ή μαχαίρι. Έπειτα κρυβόμασταν στην πυλωτή της πολυκατοικίας και φτιάχναμε κάτι αυτοσχέδιες καλύβες. Κλέβαμε σεντόνια από τη γιαγιά, τα στηρίζαμε στα καλάμια και καθόμασταν από κάτω, αμίλητοι, μέχρι να σκάσουμε απ’ τη ζέστη.
Αυτά συνέβαιναν το ’84, το ’85, το ’86 – εκεί γύρω.
Δεν ξέρω για πόσα συναπτά χρόνια μας κράτησαν η γιαγιά και ο παππούς στο διαμέρισμά τους στο Λουτράκι, εκείνα τα μυθικά δεκαήμερα του Αυγούστου –αν ήταν δεκαήμερα, αν ήταν Αύγουστος, αν ήταν μυθικά–, πάντως θυμάμαι την αδημονία μου, που, αν και ήταν σβηστή το χειμώνα, καθώς τέλειωνε η άνοιξη, ξυπνούσε και μεγάλωνε, για να γίνει ανυπόφορη μόλις έκλεινε το σχολείο.
Θυμάμαι θα πει και λίγο πως δεν θυμάμαι. Οπότε, επειδή μάλλον δεν πολυθυμάμαι, κάθομαι και προσπαθώ ν’ ανακαλέσω τη σκηνή με τα καλάμια, μέχρι πραγματικά να θυμηθώ ή να επινοήσω αυτό που υποτίθεται πως θυμάμαι.

Το αποτύπωμα του Πουλαντζά

Η καπιταλιστική κρίση, με την οξύτατη μορφή που εκδηλώθηκε κυρίως στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, επανέφερε το ενδιαφέρον για τη μελέτη και την πολιτική αξιοποίηση του έργου κλασσικών και σύγχρονων θεωρητικών της αριστεράς

Του Χάρη Γολέμη Ευτυχώς, δεδομένου ότι τα αριστερά πολιτικά σχέδια δεν μπορεί να στηρίζονται σε εμπειρικές προσεγγίσεις ή να εξαρτώνται από τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων-πρέπει να εντάσσονται σε μια συγκεκριμένη στρατηγική προοπτική η οποία, με τη σειρά της, οφείλει να αναφέρεται στο γενικότερο στόχο της υπέρβασης του υπαρκτού καπιταλισμού της εποχής μας και στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ένας από τους θεωρητικούς, το έργο του οποίου έχει επανέλθει στο προσκήνιο προκαλώντας έντονες ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της αριστεράς, είναι ο Νίκος Πουλαντζάς. Δικαίως, αφού τα μεγάλα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε στην εποχή του (η φύση του καπιταλιστικού κράτους, ο αυταρχικός κρατισμός, το φασιστικό φαινόμενο, ο συνασπισμός εξουσίας, ο ιμπεριαλισμός κλπ) έχουν επανέλθει σήμερα στην επικαιρότητα με έναν δραματικό τρόπο [1]. Ο στρατηγικός χαρακτήρας των εννοιών που υπάρχουν στα γραπτά του Πουλαντζά δεν αμφισβητείται από οποιονδήποτε έχει έρθει σε επαφή με το έργο του. Κατά πόσο, όμως, αυτό επηρέασε πράγματι την αριστερή στρατηγική τόσο όταν γραφόταν όσο και αργότερα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι μάλλον απαισιόδοξη. Όπως γράφει ο Μπομπ Τζέσοπ, ένας από τους εγκυρότερους μελετητές του Πουλαντζά, «..δεν έγιναν αποδεκτές οι δικές του λύσεις ως κοινή λογική στη θεωρία του κράτους ή την ταξική ανάλυση, ούτε και έθεσαν τους όρους της διαμάχης για την πολιτική στρατηγική» [2]. Αυτό είναι εμφανές ειδικά σε σχέση με κρίσιμες πλευρές της πολιτικής που άσκησε η κομμουνιστική αριστερά στις δύο πατρίδες του Πουλαντζά-τη Γαλλία και την Ελλάδα-κατά τις δεκαετίες 1960-1970 και ειδικότερα το ΚΚΕ εσωτερικού, του οποίου ήταν οργανωμένο μέλος από την διάσπασή του 1968 μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής του. Η σαρκαστική πικρία του παρακάτω αποσπάσματος από ένα μικρό κείμενο που έγραψε ο Άγγελος Ελεφάντης στο περιοδικό Ο Πολίτης, τον Οκτώβριο του 1979, για τον φίλο και σύντροφό του που είχε αυτοκτονήσει στις αρχές εκείνου του μήνα, είναι ενδεικτική: «[Ξ]εφύτρωσαν πολλοί αυτές τις μέρες, [που] ανέλαβαν το ρόλο της. μοιρολογίστρας. Θρήνος και κοπετός για το θάνατο του μεγάλου στοχαστή Πουλαντζά, που όσο ζούσε μόνο την περιφρόνησή τους του χάριζαν…». Στις «πέτρινες» δεκαετίες 1980-1990 τα κείμενα του Πουλαντζά περιέπεσαν σχεδόν σε αφάνεια στη χώρα μας και διεθνώς, αφού η θεματολογία τους ήταν εκτός της πολιτικής ατζέντας εκείνης της εποχής στην οποία θριάμβευε ο νεοφιλελευθερισμός. Το θεωρητικό ενδιαφέρον για το έργο του άρχισε να επανέρχεται κατά δεκαετία του 2000, δειλά στην αρχή και κυρίως στην πανεπιστημιακή κοινότητα και πιο αποφασιστικά στη συνέχεια μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2007-2008. Από τότε, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι πουλαντζιανές θέσεις αρχίζουν πάλι να αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού, όχι μόνο ακαδημαϊκού αλλά και πολιτικού. Τούτων λεχθέντων, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω μια πιο αισιόδοξη άποψη σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Υποστηρίζω ότι ορισμένες έννοιες και θεωρητικές επεξεργασίες του πουλαντζιανού έργου έχουν αφήσει ένα ανεξίτηλο ιδεολογικό αποτύπωμα στην ελληνική αριστερά, εξαιρετικά χρήσιμο για την χάραξη της σημερινής στρατηγικής της. Αναφέρω τις κατά τη γνώμη μου σημαντικότερες εξ αυτών, που βρίσκονται διάσπαρτες στα περισσότερα γραπτά του ύστερου Πουλαντζά και ειδικότερα στο τελευταίο βιβλίο του Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός (Θεμέλιο, Αθήνα 1991), από το οποίο προέρχονται και τα λίγα εντός εισαγωγικών παραθέματα: α) η πρόσληψη του κράτους ως υλική συμπύκνωση των αντιθέσεων μεταξύ τάξεων και μερίδων τάξεων ενός κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή ως σχέση και όχι ως υποκείμενο με δική του βούληση και λογική ή ως αντικείμενο-εργαλείο στα χέρια του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας, β) η διευρυμένη έννοια του συλλογικού επαναστατικού υποκειμένου, το οποίο πλην της πολιτικής αριστεράς περιλαμβάνει και τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, γ) ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό που, ενώ δεν επιθυμεί τον αφανισμό του κράτους «σύρριζα μ’ έναν μετωπικό αγώνα σε μια κατάσταση διπλής εξουσίας» (σ. 359), «δεν είναι ένας απλός κοινοβουλευτικός ή εκλογικός δρόμος» (σ. 369) ούτε «ασφαλώς ένα απλό ειρηνικό πέρασμα» (σ. 375), αλλά μια άγνωστης διάρκειας διαδικασία διαρθρωτικών αλλαγών και ρήξεων μέσα και έξω από το κράτος, δ) η άρρηκτη σύνδεση σοσιαλισμού και δημοκρατίας (τόσο της αντιπροσωπευτικής όσο και της άμεσης), σύμφωνα με την πασίγνωστη φράση «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός». Όσοι, σε διάφορες χρονικές περιόδους, υιοθέτησαν τις τέσσερις αυτές θέσεις διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, έστω και αν ορισμένοι εξ αυτών είτε δεν διάβασαν καν το έργο του είτε το προσέλαβαν διαφορετικά από την πρόθεση του συγγραφέα. Ο πυρήνας αυτών που φέρουν τη συγκεκριμένη ταυτότητα έλκει την καταγωγή του από τον ιστορικό αριστερό ευρωκομμουνισμό-στον οποίο τοποθετούσε τον εαυτό του και ο ίδιος ο Πουλαντζάς-που στη χώρα μας εκφράστηκε αρχικά ως ένα ιδεολογικό ρεύμα στο πλαίσιο της ανανεωτικής κομμουνιστικής και ευρύτερης αριστεράς. Με την πάροδο των ετών, όμως, ο πολιτικός χώρος που φέρει το πουλαντζιανό αποτύπωμα διευρύνθηκε μέσα από μετεξελίξεις και α/συνέχειες, στις οποίες καθοριστικό ρόλο έπαιξε η συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα, ιδιαίτερα από το 2000 και μετά. Παρά τις αλλαγές αυτές, ο εν λόγω χώρος είναι απολύτως διακριτός και σε διαχρονική ιδεολογική αντιπαράθεση με τη σοσιαλδημοκρατία, τον σταλινισμό, την επαναστατική ή άκρα αριστερά στις διάφορες εκδοχές της και την αναρχία. Από τις προαναφερθείσες τέσσερις θέσεις του Πουλαντζά, αυτή που αναφέρεται στον δημοκρατικό δρόμο προς ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία είναι ηγεμονική, έστω και ως εκφώνηση, στην ελληνική ριζοσπαστική αριστερά και ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν αντιρρήσεις, και μάλιστα έντονες [3], ούτε υποβαθμίζει την ανάγκη αποσαφήνισης και εξειδίκευσης του περιεχομένου της στην τρέχουσα συγκυρία, προκειμένου να αποτελέσει έναν από τους βασικούς πυλώνες μιας αποτελεσματικής αριστερής στρατηγικής. Ο Χάρης Γολέμης είναι οικονομολόγος και διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς _________________ 1. Βλ. και Χάρης Γολέμης – Ηρακλής Οικονόμου (επιμ.), «Ο Πουλαντζάς σήμερα», Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς/νήσος, Αθήνα 2012, σ. 12. 2. Bob Jessop, «Κρατική εξουσία: μια στρατηγική-σχεσιακή προσέγγιση», μετάφραση: Χρήστος Μπουκάλας, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2011, σ. 182. 3. Αντώνης Νταβανέλος, «Σχετικά με την πρόσφατη “ανανεωτική” επιθετικότητα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ: Εγινε ο Πουλαντζάς υποχρεωτικός;», ιστοσελίδα Rproject, 20.12.2012. Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8935

 

Αντιμέτωποι με το νεοφασισμό σήμερα

Την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου στις 19.30, στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134-135).

Τα Ενθέματα και το UNFOLLOW παρουσιάζουν μια συζήτηση για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την έξαρση της ρατσιστικής βίας.
Ομιλητές: Νίκος Γιαννόπουλος, μέλος του «Δικτύου για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα», Άρτεμις Καλοφύρη, φιλόλογος, μέλος της «Πρωτοβουλίας ενάντια στο φασισμό και τη ρατσιστική βία», Νικόδημος Μαϊνα Κινύουα, ΜΚΟ Asante, Μάκης Κουζέλης, καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας και Κοινωνιολογίας, ΕΚΠΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος, πανεπιστημιακός, μέλος του συντονιστικού της «Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας»

 

Η Μοσχολιού ερμηνεύει τα «Λαϊκά προάστια» ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

 

 

Ανέκδοτη ηχογράφηση με τέσσερα τραγούδια
από τα «Λαϊκά προάστια»του Ηλία Ανδριόπουλου,
τα οποία ακούγονται για πρώτη φορά με την φωνή της Βίκυς Μοσχολιού
από τη συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναικου το 1979.

Τα κομμάτια που ακούγονται είναι:
1.Πλατεία Βάθης
2.Είπα να σου στείλω
3.Κάποιο βράδυ τ' όνειρό μου
4.Μην κλαις


Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου
Δίσκος: «Λαϊκά προάστια» (ΛΥΡΑ,1980)

Τεράστια πεταλούδα σήμερα στην Αγίου Γεωργίου!!!

Έχει γκρενά λωρίδες σε λαδοπράσινο φόντο. Στη φωτογραφία κάτω απολαμβάνει τα λουλούδια!!!

 

 

Θα την διακρίνεται στο μέσο της φωτογραφίας. Απολαύστέ την

Leonard Cohen - Sound Of Silence

Leonard Cohen - Sound Of Silence
www.youtube.com