Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΕΡΑΣΕ



ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ
Από «ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΜΕΣΙΣΤΙΑ»


Είπε ναι
Κολλήσανε στο δέρμα μου
χίλιες φολίδες σιωπή

Ένα ανοιχτό διάστημα
έφτυσε απάνω μου οργισμένο
χίλια άστρα

Δεν έχω να ζητήσω τίποτα για σας

Η ζωή μου μόνο
έκατσε να ξεκουραστεί
στο ίδιο παγκάκι στο σταθμό
μαζί σας

Ύστερα
μόνο το τρένο πέρασε

http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2012/03/blog-post_864.html

Αναρτήθηκε από Γιωργος Κεντρωτης

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Μια πρωτοβουλία για τη συσπείρωση και ενότητα της Αριστεράς

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Κυριακή, 1η Απριλίου 2012, στις 11 πμ, στην αίθουσα «Πλειάδες» του 3ου ορόφου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κορυδαλλού (Γρηγόρη Λαμπράκη & Ταξιαρχών), συζητάμε για τις πολιτικές εξελίξεις, την προοπτική ενότητας της Αριστεράς, τις δυνατότητες για παρεμβάσεις σε επίπεδο κινημάτων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Συμμετέχουν ανένταχτοι πολίτες, η Ενωτική Αριστερή Κίνηση Κορυδαλλού, άλλες ομάδες και κινήσεις πολιτών.

Διαζύγιο και οικονομική κρίση

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου :

Αν και τα περισσότερα ζευγάρια θεωρούν ότι η κρίση που περνά ο γάμος τους οφείλεται σε μοναδικές για αυτά ιδιοσυγκρασιακές αιτίες, εδώ και καιρό η ψυχολογία έχει δείξει ότι οι λόγοι διαζυγίου μπορούν να ομαδοποιηθούν σε ορισμένους βασικούς παράγοντες έλλειψης επικοινωνίας. Μερικοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι χωρίζουν για τους ίδιους λόγους, για τους οποίους οδηγήθηκαν στη συντροφικότητα: το καλό χιούμορ που διακρίνει η υποψήφια σύζυγος στο μελλοντικό άντρα της, μετατρέπεται σε σαρκασμό και ειρωνεία αργότερα. Ο «χαλαρός και άνετος» χαρακτήρας προ του γάμου, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε επιπολαιότητα αργότερα, ενώ μία δυναμική γυναίκα εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ανάλγητη και ανέτοιμη για να κρατήσει το σπίτι της.

Πώς γίνεται αυτή η μετάλλαξη; Οι ειδικοί συμφωνούν ότι πρόκειται για λάθος στην επικοινωνία, στη μεταβίβαση του μηνύματος, στις προσδοκίες και στην προβολή των δικών μας ελλείψεων στον άλλο. Εξάλλου, ο πόθος είναι έλλειψη και η εκπλήρωση του αναστέλλει τον ίμερο. Οι ερευνητές πιστεύουν πως αναλύοντας τη δυναμική της επικοινωνίας ενός ζευγαριού, μπορούν να διακρίνουν τα παθογόνα στοιχεία και να προβλέψουν, εάν οι δύο σύνευνοι πρόκειται σύντομα να επισκεφτούν το δικηγόρο τους. Εάν σε κάθε καυγά οι σύντροφοι ανακαλούν και επικαλούνται παλιές, πικρές αναμνήσεις, όταν αντί να εκφράζουν τα συναισθήματα τους προτιμούν να αλληλοκατηγορούνται, εάν ξεκινούν κάθε συζήτηση έντονα και με επικριτικό ύφος, τότε η σχέση τους αρχίζει να περνά το σημείο χωρίς γυρισμό. Αν επιτεθείς λεκτικά σε κάποιον θα αντιδράσει αμυντικά και όλοι γνωρίζουν πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Φαίνεται ότι τα προβλήματα εκδηλώνονται μόλις η σχέση γίνει διεκπεραιωτική, όταν δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό των συζητήσεων αφορούν ζητήματα της καθημερινότητας, πολλές φορές δυσεπίλυτα, όπως τα οικονομικά, οι σχέσεις με τους συγγενείς και οι διαφορές στις απόψεις για την ανατροφή των παιδιών. Η απιστία που συνήθως προβάλλεται ως η κυριότερη αιτία διαζυγίου, συνήθως είναι το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω. Οι σύμβουλοι γάμου, συχνά παροτρύνουν τα ζευγάρια να αλλάξουν τον τρόπο έκφρασής τους, πχ, αντί να χαρακτηρίσεις τον άλλο εγωιστή είναι καλύτερο να πεις ότι η τάδε συμπεριφορά με πλήγωσε ή με έφερε σε αμηχανία. Ο χρυσός κανόνας λέει ότι κρίνουμε συμπεριφορές και όχι τους ανθρώπους. Ο σύντροφος μας είναι "γίγνεσθαι" και όχι είναι, που σημαίνει ότι δεν είναι στατικός, αλλά μια προσωπικότητα που εξελίσσεται, που δεν δρα για παράδειγμα εγωιστικά σε κάθε περίσταση, αλλά όταν εμφανίζονται ορισμένοι εκλυτικοί παράγοντες.

Ο γάμος παλαιότερα διατηρούσε την κοινωνική συνοχή, ήλεγχε τη μεταβίβαση της κληρονομιάς στους απογόνους και διασφάλιζε ότι η ασθενέστερη γυναίκα δεν θα εγκαταλείπετο στην τύχη της. Η κοινωνία έκτοτε έχει αλλάξει δραματικά και η μονογονεϊκότητα πλέον δεν είναι καταστροφική. Φυσικά, κάθε διαζύγιο, για τα παιδιά είναι πένθος, όχι όμως κοινωνικό στίγμα. Και ο αποχωρισμός προτιμότερος από μια τοξική σχέση.

Η οικονομική κρίση παραδόξως, επηρέασε τη φρενήρη αύξηση των επίσημων διαζυγίων στη χώρα μας: τα ζευγάρια δεν διαθέτουν αρκετά χρήματα για να επωμιστούν τα έξοδα των δικηγόρων. Αποκύημα αυτού είναι οι παρατεταμένες περίοδοι σε οιονεί διάσταση: σύντροφοι που ζουν μαζί και χωριστά, που αποτελούν και δεν αποτελούν οικογένεια. Επειδή όμως αυτό επιτείνει την κατάσταση ρευστότητας και η δραστική-τελική λύση του χωρισμού δεν επέρχεται, ενώ καμία προσπάθεια άρσης του αδιεξόδου δεν καταβάλλεται, οι συνέπειες του συγκρουσιακού κλίματος βαραίνουν περισσότερο τα παιδιά.

Οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν ότι τα αποτελέσματα των διαπληκτισμών τους δρουν πολλαπλασιαστικά στην ψυχοσύνθεση των τέκνων τους και κάθε λέξη ή φράση μπορεί να μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη τους. Μερικές φορές για να επιτευχθεί η υπέρβαση των κλυδωνισμών πρέπει όλο το σύστημα της οικογένειας να δράσει θετικά, δηλαδή συγγενείς, φίλοι και πρόσωπα βαρύνουσας σημασίας να αποτρέψουν τους συντρόφους από την τελεσίδικη πράξη. Παράλληλα, κάποιος ειδικός πρέπει να εκπαιδεύσει το ζευγάρι στην ορθή επικοινωνία, στην επίλυση προβλημάτων και στην οριοθέτηση ρεαλιστικών στόχων. Η παρατεταμένη ρευστότητα, η αναπαραγωγή των ίδιων μοτίβων και σχημάτων σύγκρουσης, οι ατελέσφορες προσπάθειες επανένωσης διδάσκουν τους υπό διάσταση συζύγους, ότι κάθε αναπνοή που ξοδεύεται για τη διάσωση του γάμου είναι μάταιη. Συνήθως είναι οι γυναίκες, αυτές που έχουν προαποφασίσει το διαζύγιο πολύ πριν εκδηλώσουν την επιθυμία τους για αυτό, ίσως επειδή η κοινωνία δεν τους παρέχει τα εχέγγυα και τις δεξιότητες για αρμονική αντιμετώπιση του Γολγοθά της μονογονεϊκότητας. Τασσόμεθα υπέρ της καταβολής κάθε δυνατής προσπάθειας για να μη διαλυθεί ένας γάμος. Όμως, η παράταση της σύγκρουσης έχει ολέθρια αποτελέσματα, ειδικά για τα παιδιά, τα οποία ενδεχομένως αργότερα να εξωτερικεύσουν το θυμό με επιθετικότητα, μαθησιακές δυσκολίες κατάθλιψη και αντικοινωνική συμπεριφορά. Το να είναι κάποιος γονιός μπορεί να διδαχθεί και για αυτό η ανάγκη για συμβουλευτική στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Η οικονομική κρίση εισήλασε βρυχώμενη σε κάθε πτυχή της ζωής, ακόμη και τη συντροφική, και είναι καιρός να βρούμε την εναλλακτική που θα την αντισταθμίσει. Φτιάξτε, λοιπόν τους «νοητικούς χάρτες αγάπης», του Gottman, αποθηκεύστε στο μυαλό το μικρόκοσμο, τις ελπίδες, τις αδυναμίες και τα πάθη του συντρόφου σας, συμφιλιωθείτε με τις διαφορές σας, θαυμάστε τον για τις καθημερινές του συνήθειες, αφήστε τον να σας επηρεάσει, να συν-διαμορφώσει το χαρακτήρα σας, επικοινωνήστε, ώστε να λύσετε πρώτα όσα προβλήματα ξεπερνιούνται ανώδυνα, αποδεχθείτε πως μερικά από αυτά δεν μπορείτε μόνοι σας να τα ξεπεράσετε και συμβουλευθείτε κάποιον ειδικό, εντάξτε τον στην καθημερινότητα και στις φαντασιώσεις σας, λειάνετε το λόγο σας και εμπλουτίστε τον με τα θετικά του συνοδοιπόρου σας στη ζωή, κατασκευάστε ένα κοινό αξιακό σύστημα, κρυφούς κοινούς κώδικες, ιεροτελεστίες, αγαπημένα μέρη και καταλάβετε πως το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση μιας ευδαιμονιστικής ηθικής.

http://aegean.academia.edu/EfstratiosPapanis/Blog/44503/---

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Να το κάνεις όσο πιό ανώδυνα μπορείς!!!

Πώς να μείνετε φίλοι μετά το διαζύγιο

Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται μετά από ένα διαζύγιο. Συχνά υπάρχει εκνευρισμός και η αίσθηση πως θα χάσουν τον έλεγχο της ίδιας τους της ζωής μόνο και μόνο επειδή ο γάμος τους δεν πήγε καλά. Για όσους από εσάς έχετε βρεθεί ή βρίσκεστε στη φάση του διαζυγίου, να θυμάστε πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως ακριβώς κι εσείς και πως δεν είστε ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο ζευγάρι στο κόσμο που τους συμβαίνει αυτό. Και υπάρχουν τρόποι για να βγείτε από αυτό όσο το δυνατόν λιγότερο πληγωμένοι, συναισθηματικά και υλικά.
Φυσικά, κάποιες φορές καλό θα ήταν να αναζητήσετε ακόμη και την επαγγελματική βοήθεια ενός ψυχολόγου για να μπορέσετε να ελευθερώσετε το θυμό και την οργή από μέσα σας, για να μάθετε πώς να συμπεριφερθείτε καλύτερα στον/στην πρώην σύντροφό σας αλλά και πως θα ενεργήσετε σωστότερα και για το καλό των παιδιών.
Για να μην χάσετε μια περιουσία σε δικηγόρους και δικαστήρια καλό θα ήταν να σκεφτείτε και το συναινετικό διαζύγιο. Γιατί σίγουρα το διαζύγιο θα είναι μια διαδικασία με την οποία θα θέλετε να «ξεμπερδεύετε» όσο το δυνατόν πιο σύντομα χωρίς να σπαταλήσετε χρόνο, χρήματα και ψυχικά αποθέματα στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Για να μείνετε φίλοι με τον/την πρώην σύζυγό σας θα πρέπει να δείχνετε ενδιαφέρον για τα αισθήματά του/της. Οι συζητήσεις θα πρέπει να γίνονται κατ’ιδίαν και με πολιτισμένο τρόπο. Εάν είστε σε έναν γάμο που δεν σας ικανοποιεί πλέον και σκέφτεστε πώς να βγείτε από αυτόν με τον πιο ανώδυνο τρόπο, μιλήστε ανοιχτά στον/στην σύντροφό σας και μοιραστείτε μαζί του/της την επιθυμία σας να μείνετε σε διάσταση. Εάν ήδη έχετε βρει κάποιον άλλο σύντροφο, μην το πείτε στον/στη σύζυγό σας. Αυτό θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τις καταστάσεις, καθώς θα αναγκάσει τον/τη σύζυγό σας να έρθει σε θέση άμυνας απέναντι στο νέο τρίτο πρόσωπο.
Καλό θα ήταν, επίσης, να λάβετε μέρος σε συνεδρίες οικογενειακής θεραπείας, ώστε τα παιδιά σας να μην αισθανθούν πως ο χωρισμός σας ήταν δικό τους φταίξιμο. Η ψυχανάλυση και οι συμβουλές που θα λάβετε από έναν ειδικό θα σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε τις καταστάσεις καλύτερα, ενώ θα μπορέσετε κι εσείς, όπως και τόσοι άλλοι, να καταπολεμήσετε τα αρνητικά συναισθήματά σας αποκαθιστώντας τον ταραγμένο ψυχικό σας κόσμο γρήγορα και ανώδυνα. Σίγουρα το να μπορούν να μείνουν οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι «απλά φίλοι» είναι εξ ορισμού αρκετά δύσκολο, ειδικά όταν κατά τη διαδικασία του διαζυγίου υπάρχουν τόσα να μοιράσει και να διευθετήσει κανείς. Υπάρχει εκνευρισμός, απογοήτευση και αυτό το πικρό αίσθημα της απόρριψης και αυτό συχνά μας κάνει να βγάζουμε στον άλλο τον πιο «κακό» μας εαυτό! Όποτε αισθάνεστε εκνευρισμένοι, καλύτερα να αφήνετε μερικές μέρες να περάσουν μέχρι να ηρεμήσετε κι έπειτα να συζητάτε αυτό που θέλετε με τον/την πρώην σύντροφό σας. Εάν κρατήσετε μια πιο διαλλακτική στάση θα μπορέσετε να αποφύγετε τις συζητήσεις μέσω δικηγόρων και ήρεμα και πολιτισμένα θα διευθετήσετε τα προσωπικά σας ζητήματα όπως μόνο εσείς γνωρίζετε καλύτερα. Εάν το διαζύγιο δεν είναι συναινετικό, προσπαθήστε να δείξετε στον άλλο πως ούτε για εσάς που αποφασίσατε πρώτος/πρώτη να αφήσετε αυτό το γάμο, είναι εύκολο και πως και για εσάς είναι επίπονη η όλη διαδικασία. Μην φοβάστε να μοιραστείτε με τον άλλο σκέψεις και συναισθήματα, απλά φροντίστε να το κάνετε με το σωστό τρόπο. Στο χέρι σας είναι να λύσετε όλα σας τα ζητήματα πολιτισμένα, χωρίς δικηγόρους και χωρίς πολλά έξοδα. Μπείτε στη θέση του/της συντρόφου σας, κρατήστε τους τόνους χαμηλά και κάντε κάποιες υποχωρήσεις, εάν θέλετε πραγματικά το διαζύγιό σας να διευθετηθεί φιλικά. Φυσικά, μην κάνετε παραπάνω υποχωρήσεις από αυτές που είστε διατεθειμένος/η να κάνετε απλά και μόνο για να έχετε ένα φιλικό διαζύγιο, αλλά σίγουρα το να κρατήσετε μια τυπική και ευγενική στάση απέναντι στον/στην πρώην σύζυγό σας είναι δείγμα πολιτισμού και διαρκής ένδειξη του πόσο νοιάζεστε για αυτόν/αυτήν πραγματικά.
http://www.womans.gr/27/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η Λέσχη Ανάγνωσης Άνω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί τη Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Μάρκ Σαγκάλ, "Επανάσταση"

Η Λέσχη Ανάγνωσης Ανω-Κάτω Κορυδαλλού σας προσκαλεί την Τετάρτη, 28-3-2012 και ώρα 8.30μμ, στο υπόγειο της Βαλαωρίτου αρ. 118, στην πρώτη της συνάντηση. Πάρτε το βιβλίο που θέλετε ν΄αναγνώσουμε και ελάτε. Μαζί θα συζητήσουμε και για τις επόμενες συναντήσεις και εκδηλώσεις...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Αφιερώματα


Του Θοδωρή Γκόνη
Τώρα που βλέπεις τ’ αφιερώματα, τις βραβεύσεις και τις τιμητικές βραδιές, σκέφτεσαι -μιας και κάπου εδώ κοντά θα πλησιάζουν και οι δικές σου, του καθενός μας πια έτσι που πάει, σε λίγο δεν θα υπάρχουν καθόλου θεατές, μόνο μια ατελείωτη σειρά από νούμερα- θα ήταν χρήσιμο, θα ήταν σωτήριο να βλέπεις ζωγραφισμένο το πορτραίτο σου με δηκτική ειλικρίνεια από κάποιον που πράγματι εκτιμάς. Τι ωραία θα ήταν οι παρατηρήσεις, η ακρίβεια, τα μαστιγώματα και οι σκορπιοί να συνοδεύουν την εικόνα και το λιβάνισμα που δεν αντέχεται. Φτηνά λιβάνια, αγορασμένα από τα καλάθια της Αθηνάς, της Ευριπίδου, της Σοφοκλέους.
Ποιος ν’ ανέβει στο όρος. Να βουτήξει στον βυθό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Θα μου πείτε στη γιορτή πρέπει κανείς να ανοίγει το καλάθι με τα φίδια; Αν η γιορτή γίνεται στον ιδιωτικό σου χώρο, σπίτι σου, φυσικά και όχι. Όταν όμως γίνεται δημόσια, νομίζω ότι έτσι πρέπει κανείς να ξεκινάει. Για να’ ναι και χρήσιμο γι’ αυτούς που τα βλέπουν. Εξάλλου, σ’ αυτούς δε συστήνονται, δεν απευθύνονται; Αυτοί δεν είναι οι θεατές που έχουν πληρώσει; Γι’ αυτούς δε γίνεται η παράσταση; Ποιοι θα τρέξουν να αγοράσουν εισιτήρια, βιβλία, δίσκους, πίνακες;
Να λειτουργήσουν και λίγο ομοιοπαθητικά. «Α! σαν εμάς είναι κι αυτός. Τα ίδια φάρμακα παίρνει. Τις ίδιες αρρώστιες έχει. Αλλά για δες πόσο καλά τα γυρίζει, τα μεταποιεί, τα φορά, τα ταξιδεύει!»
Να κάθονται, λοιπόν, όλοι γύρω-τριγύρω από τον άνθρωπο, που έχουν ρίξει μέσα στον λάκκο, για να τον υμνήσουν: λιοντάρια, ύαινες, φίδια, αρνάκια, λύκοι, πουλάκια, όλοι μαζί, με θάρρος «πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν, πουλάκια είν’ κι ας λένε …» να μπαίνει και ο τιμώμενος βαθιά στον λάκκο έως τον λαιμό- που χρόνια με ζήλο, με μεράκι, είν’ η αλήθεια, του έσκαβαν, πολλοί από τους οποίους είναι και παρόντες- και ν’ ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός.
Θα ήταν και γι’ αυτόν χρήσιμο να δει τα στραβά του, τ’ ανάποδά του, ίσως καταφέρει κάτι να ισιώσει, να μεγαλώσει, να εξελίξει. Εκτός αν τον νομίζουν παραγωγικά νεκρό. Αν τον θεωρούν ακαδημαϊκό. Κλεισμένη περίπτωση. Ή μήπως φοβούνται οι πιο ζηλόφθονες ότι, αν του φωτίσουν τα λάθη, θα τον πονηρέψουν και άντε να τον πιάσουν μετά; Μου θυμίζουν κάτι κυρίες κωλοπετσωμένες που όλα τα βρίσκουν καλά, χρυσά και άγια, επειδή έτσι κάνουν τη δουλειά τους.
Αν πρέπει να σοβαρευτούμε, όμως, και επειδή μόνο στον παράδεισο τα τριαντάφυλλα δεν έχουν αγκάθια -και δεν ξέρω αν έχουν και άρωμα- ας κόβουμε, ας φτιάχνουμε το μπουκέτο για τον τιμώμενο της βραδιάς, από τον κήπο της ψυχής μας. Με τ’ αρώματα, τις μυρωδιές, τις αναθυμιάσεις, τις βρωμιές και τ’ αγκάθια της. Ας τα πηγαίνουμε στο τραπέζι της δημόσιας γιορτής, όπως μικροί στις αλάνες, παίζαμε ξυπόλητοι. Κλωτσιές, τρίπλες, τρέλες, πέτρες, ανοιγμένα κεφάλια, κεφαλιές, κλεψιές, φιλιά, φιλίες, τσακωμοί, αγάπες, αίματα, παρέες, αλήθειες, ψέματα, τέρματα, πειράγματα, σπουδάγματα, της ζωής πράγματα.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13515

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΞΥΛΟΥΡΗΣ " ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΡΦΙΑ " 1973





AΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ " ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ " ΠΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ ΤΟ 1973 . ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ, ΚΩΣΤΑ ΚΑΖΑΚΟ, ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ. ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ, ΣΤΙΧΟΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

Μαρίζα Κωχ - Οι παλιοί μας φίλοι




Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.
Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.
Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.
Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.
Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

"Ελένη ή ο Κανένας"Της Ρέας Γαλανάκη




Η συγκλονιστική ιστορία της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου...
Σκηνοθεσία Θέμης Μουμουλίδης
Πρωταγωνιστεί η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
Η Εταιρεία 5η ΕΠΟΧΗ παρουσιάζει τη θεατρική μεταφορά του
μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη
«ΕΛΕΝΗ, ΄Η Ο ΚΑΝΕΝΑΣ», από τις 5 Μαρτίου για δεκαπέντε
παραστάσεις στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ.
Το ρόλο της Ελένης Αλταμούρα- Μπούκουρα, της πρώτης σπουδασμένης Ελληνίδας ζωγράφου ερμηνεύει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ σε σκηνοθεσία ΘΕΜΗ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗ.
Η θρυλική ζωή της Σπετσιώτισσας Ελένης Μπούκουρα, που γεννήθηκε την χρονιά της
επανάστασης του 1821. Κόρη καπετάνιου που υπήρξε μετέπειτα ο πρώτος θεατρώνης
της Αθήνας. Η ιστορία μιας Ελληνίδας που ντύθηκε άντρας προκειμένου να
σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία, ο έρωτας και ο γάμος της με τον ζωγράφο και
επαναστάτη Φραντζέσκο Σαβέριο Αλταμούρα, η επιστροφή της στην Αθήνα, νεοσύστατη
πρωτεύουσα της Ελλάδας, η συνάντησή της με τον Όθωνα, ο θάνατος των παιδιών
της, της κόρης της Σοφίας και του περίφημου ζωγράφου Ιωάννη Αλταμούρα, πάνω στη
νιότη τους, η εξαφάνιση του τρίτου της παιδιού και ο έγκλειστος και μυστηριώδης
βίος της, στις Σπέτσες, έως το θάνατό της το 1900.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ω ρεβουάρ!




Ιστορία ολόκληρη έγραψε και εξακολουθεί να γράφει το Au Revoir της Πατησίων.

O Νίκος Τριανταφυλλίδης εξηγεί και ξεναγεί.

Μπαρ Ω Ρεβουάρ μπαρ Μπαρίνο μπαρ Μπον
Σουάρ Μπαρ Τετ α Τετ μπαρ μπαρ μπαρ
ολονύχτια ψιλή βροχή ταξί γνωστοί ουίσκυ και
εγγλέζικα τσιγάρα.*

Είναι το παλαιότερο μπαρ της πόλης, το θρυλικό Au Revoir. Άνοιξε στις 10 Μαρτίου 1958 από τους αδελφούς Θόδωρο και Λύσανδρο Παπαθεοδώρου. Ο Θόδωρος συνταξιοδοτήθηκε πριν από λίγα χρόνια. Ο Λύσανδρος είναι ακόμα εδώ. Τα λέμε κάτω από το βλέμμα του αρχιτέκτονα και διανοητή Αριστομένη Προβελέγγιου - η φωτογραφία του είναι εικόνισμα δίπλα στα μπουκάλια της κάβας. Το Au Revoir είναι δικό του δημιούργημα: «Ο αδελφός μου ήταν βοηθός μπάρμαν στο ΞΕΝΙΑ των Δελφών - τα ΞΕΝΙΑ τότεήταν κορυφαία ξενοδοχεία. Εκεί, λοιπόν, γνώρισε τον ΑριστομένηΠροβελέγγιο και του είπε την ιδέα του, πως θα ήθελε κάποτε να μπορέσει νακάνει κάτι δικό του. “Βρες τον χώρο κι εγώ θα σε βοηθήσω”, του λέει οΠροβελέγγιος. “Με ξεχρεώνεις σιγά σιγά, όταν στρώσει η δουλειά”. Έτσι κιέγινε. Κι από τότε έμεινε ως έχει». Χτίζοντας αυτό τον χώρο, ο Αριστομένης Προβελέγγιος κατοχύρωσε μια για πάντα ένα άσυλο ελευθερίας που θα επιβίωνε κόντρα στον έξω κόσμο, μια Αθήνα που μαραζώνει και σαπίζει μέσα από βάρβαρες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. «Εμείς είμαστε το μπαρ, το μπαρ το πηγαίναμε όπου θέλαμε», έγραφε ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας πάνω σε αυτό τον πάγκο. Τώρα το μπαρ μας πηγαίνει αυτό κι έτσι, αμίλητοι και μελαγχολικοί σαν τους αγαπημένους πελάτες του κύριου Λύσανδρου, δημιουργούμε τον δικό μας δρόμο μέσα από τον δικό μας χρόνο. Δεν είναι ρετρό, δεν είναι vintage, δεν είναι νοσταλγία: είναι μια αυτόνομη κάψουλα στο αθηναϊκό τοπίο, εκεί όπου βρισκόμαστε ξανά με όσους δεν συναντήσαμε ποτέ. Για κάποιους, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, το καλύτερο μπαρ του πλανήτη.
«Πολλά πράγματα εγώ δεν ξέρω, αλλά ο Προβελέγγιος ήταν ένας εξαίρετος κι ευγενέστατος άνθρωπος. Βοηθούσε όσο μπορούσε όποιον του το ζητούσε. Κάποιοι φοιτητές είχαν κάνει κατάληψη στο σπίτι του (σ.σ. ο κύριος Λύσανδρος αναφέρεται στην ιστορική κατάληψη της οδού Κεραμεικού) και πήγε η αστυνομία να τους διώξει. Τότε επενέβη ο ίδιος και είπε στους αστυνομικούς να μην ανακατευτούν. Ξενάγησε τους καταληψίες σε ολόκληροτο σπίτι και τους έδωσε τα κλειδιά: “Παιδιά, το βλέπετε πώς είναι, θα μου το παραδώσετε όταν είναι να φύγετε ακριβώς όπως το παραλάβατε. Δεν θα σας πειράξει κανείς, αλλά θα μου δίνετε δέκα δραχμές τον μήνα”. Τις δέκα δραχμές τις ζήτησε ώστε να φαίνεται πως το σπίτι είναι νοικιασμένο και να μην μπορεί νομικά να ακουμπήσει η αστυνομία τα παιδιά. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις πόσο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήταν. Γι’ αυτό και τον έχουμε στην καλύτερηθέση στο μπαρ. Τα σκίτσα του τα έφερε κάποιος συνάδελφος και φίλος του.Δεν μπορούσε να λείπει από εδώ ο Προβελέγγιος, που τόσο μας βοήθησε».Τον ρωτάω ποιο ήταν το αγαπημένο του ποτό. «Δεν έπινε ο Προβελέγγιος.Του άρεσε το tomato juice, το Virgin Mary!».
Ο κ. Λύσανδρος θυμάται την οδό Πατησίων με τα τραμ, τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Τα περισσότερα καταστήματα έχουν κατεβάσει πλέον ρολά. «Πάνω-κάτω. Πάνω-κάτω, η Πατησίων. Η ζωή μας είναι η Πατησίων». Δεν θα μπορούσε να ‘ναι πιο εύστοχη σήμερα η Κατερίνα Γώγου. Με τις παγωμένες βιτρίνες, τις διαμελισμένες κούκλες, τις ακόμα πιο διαμελισμένες βίζιτες που σκάνε μύτη μετά τα μεσάνυχτα, τους άστεγους στα χαρτόκουτα και τα φαντάσματα του πρόσφατου μέλλοντός μας. Στο νούμερο 136, στη στάση Κεφαλληνίας, ανάβει η νέον πινακίδα του Au Revoir.
Ο κ. Λύσανδρος δεν μασάει τα λόγια του. «Λένε πως κάνουν προσπάθειες να συνέλθει η Κυψέλη μας, αλλά εκτιμώ πως αυτό θα χρειαστεί πολλά χρόνια. Τι περιμένεις, όμως, όταν οι ιδιοκτήτες νοικιάζουν τα παλιά κτίρια ή τα ετοιμόρροπα διατηρητέα σε απελπισμένους ανθρώπους και τους στοιβάζουν κατά δεκάδες μέσα; Βγάζουν ενάμισι χιλιάρικο τον μήνα και δεν τους νοιάζει τίποτα. Επίσης, μην ξεχνάτε πως όλες οι πολυκατοικίες είχαν θυρωρούς. Οι μηχανικοί πουλούσαν τα θυρωρεία μαζί με μια γκαρσονιέρα της κακιάς ώρας στο υπόγειο. Ε, τώρα νοικιάζουν αυτές τις τρύπες, χρεώνοντας κατά κεφαλή».
Όταν πρωτοάνοιξε το Au Revoir, η εφημερίδα «Μεσημβρινή» έγραψε πως άνοιξε ένα μικρό ωραίο μπαράκι στην Πατησίων, αλλά μακριά από το κέντρο. «Όσοι ήρθαν και το γνώρισαν το αγάπησαν πραγματικά και το έκαναν στέκι, ιδιαίτερα καλλιτέχνες όπως οι Χατζηχρήστος, Αυλωνίτης, Στολίγκας, η Μάρω Κοντού, οι αδελφές Καλουτά, η Βέμπο, ο Τραϊφόρος, ο Ηλιόπουλος και άλλοι πολλοί. Αρκετοί δημοσιογράφοι, επίσης. Φροντίζαμε, βέβαια, κι εμείς να το κρατάμε σε κάποια επίπεδα. Δεν το αφήναμε να ξεφύγει. Γιατί, όποιος ξέφευγε πραγματικά με το ποτό, τον έβαζε ο Θόδωρος στη θέση του,λέγοντάς του πως “δεν κάνει για σας ο χώρος”. Και όποιος άσχετος ερχόταν,πραγματικά δεν τον σήκωνε ο χώρος και δεν ξαναρχότανε. Τότε ήταν μια παρέα οι περισσότεροι πελάτες, γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Ήταν στέκι.“Πάω να πιω κανένα ποτό στο Ωρεβουάρ και θα βρω τον τάδε ή τον δείνα καιθα πω δυο κουβέντες ή δεν θα πω καμία”. Το σεβόντουσαν όλοι αυτό.Παλαιότερα ήταν όλοι άνθρωποι κάποιας ηλικίας, των γραμμάτων και τωντεχνών οι πιο πολλοί. Οι νεαροί φοβόντουσαν κι εμείς, από την άλλη, δεν τουςαφήναμε κι εύκολα να μπουν τότε! Όταν κάποιος νεαρός δεν μας “πήγαινε”καλά, του ζητάγαμε ταυτότητα. Λέγαμε πως μέχρι 18 ετών απαγορεύεται να μπεις στο μπαρ. “Δεν έχω ταυτότητα, μα είμαι είκοσι!”. “Μπορεί να είσαι και τριάντα, άμα όμως δεν έχεις ταυτότητα, δεν μπορώ να σε βάλω μέσα”. Αυτόγινόταν ως και τη δεκαετία του ‘70. Στις αρχές του ‘80 αφήναμε και κανέναν νεαρούλη σαν κι σένα, κάνα παιδάκι ευγενικό. Άλλαξε στο μεταξύ κι ο κόσμος - μην ξεχνάμε πως οι παλιότεροι πελάτες, μια και ήταν κάποιας ηλικίας, έναςένας μας εγκατέλειπαν για τον Άγιο Πέτρο. Σήμερα έχει πλέον πολλή νεολαία.Και μπαίνουν άνετα, όχι φοβισμένα, όπως παλιά. Μ’ αρέσει να κουβεντιάζω με τα παιδιά, τους κάνω κομπλιμέντα, τα πειράζω, γελάω μαζί τους... Τα σέβομαι ειλικρινά. Ε, όποιος έρχεται εδώ πλέον ξέρει το γιατί, είναι συνειδητή ηεπιλογή του, δεν έρχεται τυχαία ούτε κατά λάθος. Οι ίδιοι οι γονείς και οι παππούδες λένε τώρα στα παιδιά και τα εγγόνια τους “εδώ ερχόμασταν με τη μάνα σου -ή τη γιαγιά σου- όταν ήμασταν νέοι κι ερωτευμένοι. Έρχονται και μου λένε νέα παιδιά, “ξέρετε, μ’ έστειλε ο πατέρας μου εδώ”».
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με ρωτούσε συχνά για το Au Revoir. «Τι κάνει το μαγαζάκι μας;». Μια φορά, μάλιστα, το σκάσαμε από τα γυρίσματα μαζί με τον Βαγγέλη τον Πλοιό, τον επιστήθιο φίλο του, και ξεκλέψαμε λίγο χρόνο για ένα κοκτέιλ στην Πατησίων. «Ο Ηλιόπουλος δεν έπινε, ένα ποτό έπαιρνεκαι με το ζόρι. Ερχόταν, όμως, για το φαγητό. Του άρεσαν οι ομελέτες μας.Τότε ήμασταν τρεις στο προσωπικό και μαγειρεύαμε κιόλας Φτιάχναμε τραχανά από το χωριό, κάτι σπέσιαλ μπιφτεκάκια, και όταν ήθελε ο Ντίνος ή κανένας άλλος ηθοποιός καμιά μακαρονάδα. Με έπαιρναν τηλέφωνο από το θέατρο και τους την ετοίμαζα με δική μου, ειδική, μυστική σάλτσα».
Στο πατάρι του Au Revoir κλεινόντουσαν -και κλείνονται ακόμη- πολλά ραντεβουδάκια. Εκεί, μεταξύ άλλων νεαρών, και ο Νίκος Νικολαΐδης, που έβγαινε με τη Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου. Ο κ. Λύσανδρος είναι κατηγορηματικός. «Όποιος ξέφευγε, έπαιρνε δρόμο. “Παρακαλώ, δεν χρωστάτε τίποτα, χαίρετε!”. Κάποτε ήταν ένας κύριος εδώ πάνω με μια κοπελίτσα και κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μια κυρία σε ενδιαφέρουσα και κοιτάει προς τα πάνω: “Γιώργο, έλα να φύγουμε που σε χρειάζομαι”. Κατεβαίνει πρώτη η κοπελίτσα, γυρνάει και της λέει η κυρία:“Δεσποινίς μου, σας ευχαριστώ πολύ για την παρέα που κάνατε στον σύζυγό μου!”. Ήταν ο Δημήτρης Ψαθάς στο μπαρ και το έκανε χρονογράφημα».
Είχαν άσχημη φήμη τα μπαρ; «Το λάθος ήταν πως ό,τι κακό γινόταν, μα πορνεία, μα ναρκωτικά, μα ξέρω γω τι, σωματεμπορία, όλα τα ρίχνανε στα μπαρ. Και υπήρχαν τότε σωστά ποτάδικα, σαν το δικό μας. Βέβαια, ο ανυποψίαστος δίσταζε να μπει εδώ μέσα γιατί ήταν και λιγάκι σκοτεινά -περνάγανε απέξω, κοιτάγανε και φεύγανε. Μου το έλεγαν κατόπιν πελάτες:«Φοβόμασταν να μπούμε, δεν ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε»! Σ’ εμάς τουλάχιστον ερχόντουσαν και γυναίκες μόνες τους, χωρίς να ενοχληθούν.Δεν είχαμε επιτρέψει να ενοχλήσει κάποιος πελάτης μια κυρία ή μια κοπέλα.Είχαμε ανέκαθεν γυναικεία παρουσία, όχι όμως στο προσωπικό, εκτός από την καθαρίστρια. Μέσα από το μπαρ ήμασταν μόνο άντρες. Γιατί; Διότι η γυναίκα σε συνδυασμό με το αλκοόλ μπορεί να δημιουργήσει μεγάλους μπελάδες».
Όλα αυτά τα χρόνια που έρχομαι στο Au Revoir ο κ. Λύσανδρος υπήρξε ο εξομολογητής μου, ο ψυχαναλυτής μου, ο πνευματικός μου, ο φαντασιακός συγγενής που δεν γνώρισα ποτέ. «Θέλεις δεν θέλεις, ο χώρος σε κάνει να σέβεσαι, να εκτιμάς και ν’ αγαπάς τον μοναχικό πότη. Όχι μόνο ως μπάρμαν αλλά και ως άνθρωπος. Αν μπορείς, προσφέρεις και κάτι. Αν π.χ. ένας πελάτης θέλει να κάτσει σε μια γωνία μόνος του και δεν θέλει να ενοχληθεί,αλλά απλά να πιεί τα ποτάκια του και να συγκεντρωθεί ή να ξεφύγει από ταπροβλήματά του, ο καλός μπάρμαν πρέπει να του το εξασφαλίσει. Ένας καλός μπάρμαν οφείλει να ακούει, να κάνει παρέα στον μοναχικό πελάτη, σε αυτόν που τον απασχολεί κάτι. Φεύγοντας, όμως, ο πελάτης, δεν άκουσε, ούτε είδε τίποτα. Τα έχει ξεχάσει όλα. Αλλιώτικα, δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά.Επίσης, ένας μπάρμαν δεν πρέπει να πίνει. Δεν παύει το ποτό να είναι αλκοόλ και με το αλκοόλ ξεφεύγουμε καμιά φορά. Ο σωστός μπάρμαν πρέπει να είναι νηφάλιος και να μπορεί, δίχως να προσβάλλει ή να δημιουργεί θέμα, να επαναφέρει, αν χρειαστεί, τον πελάτη στη θέση του. Πάντα με σεβασμό».
Τον ρωτάω για τον αστικό θρύλο που θέλει τον Φρανκ Σινάτρα να περνάει το κατώφλι του μπαρ μετά την εμφάνισή του στο Ηρώδειο. «Ήρθε ο Φρανκ Σινάτρα, αλλά μην τα παραλέμε, δεν ζήτησε να έρθει ειδικά στο Au Revoir.Αυτός που τον συνόδευε τον έφερε εδώ. Και δεν κάθισε, όπως λένε, στο μπαρ, αλλά σε αυτό το κάθισμα που κάθεσαι τώρα εσύ (σ.σ. το μπροστινό τραπεζάκι που βλέπει από την τζαμαρία στην Πατησίων). Είχε δε και το μπουκάλι του μαζί του. Δικό του ποτό, Jack Daniels. Κάθισε κάπου τρία τέταρτα. Ήταν μαζί ο συνοδός του και δύο “φουσκωτοί” - στο διπλανό, όμως,τραπέζι. Αυτός τα έπινε μόνος του. Άφησε βεβαίως ένα πλουσιοπάροχο πουρμπουάρ, ακριβώς όπως θα άρμοζε σ’ έναν Σινάτρα».
Είναι, τελικά, το Au Revoir διατηρητέο; «Μας ζήτησε το υπουργείο Πολιτισμού να γίνει διατηρητέο γιατί το έχει φτιάξει ο Προβελέγγιος, είναι το πιο παλιό μαγαζί της Αθήνας, έχει μεγάλη ιστορία μέσα από τους θαμώνες του. Εντάξει, να γίνει διατηρητέο, τιμή μας, αλλά κάποια στιγμή πρέπει κι εμείς, εγώ κι ο αδελφός μου δηλαδή, να φύγουμε. Πώς θα διατηρηθεί, όταν δεν συνεισφέρουν τίποτα για τα έξοδα συντήρησής του; Ήρθαν οιαρχιτέκτονες, βγάλαν φωτογραφίες κι ένας από αυτούς μας λέει: “Αν κάποτε κλείσει το Au Revoir ή αλλάξει χρήση, θα μπορέσετε να μας δώσετε ορισμένα πράγματα για να αναπαραστήσουμε μια γωνία του κάπου;”. Μάλλον αυτοί θέλουν το ταβάνι, επειδή το ζωγράφισε ο Προβελέγγιος. Μου το ‘χει ζητήσει επίμονα κι ένας γιατρός. Άλλος ήθελε να πάρει τα ποτήρια, άλλος τατραπεζάκια. Ελπίζω να μη φτάσουμε μέχρι εκεί... Ευτυχώς, ο γιος μου, ο Σωτήρης, που το έχει πραγματικά αγαπήσει το μαγαζί, παίρνει τώρα τη σκυτάλη. Του αποκαλύψαμε και όλα μας τα μυστικά, όπως π.χ. το μυστικό τού Dry Martini Cocktail. Όσοι το δοκιμάσανε, λένε πως είναι στ’ αλήθεια απαράμιλλο!».
Επιβεβαιώνω πως το Dry Martini του Σωτήρη είναι εξαιρετικό. Πριν αποχαιρετιστούμε, ο Λύσανδρος με ρωτάει τι κάνει ο κύριος Ίκαρος. Ο κύριος Ίκαρος είναι, βέβαια, ο συμπότης μου, φίλτατος συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, που έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο με τον τίτλο «Αu Revoir - Σημειώσεις στη σκιά μιας συνάντησης» (εκδόσεις Νεφέλη, 1999). Η αύρα του Au Revoir ποτίζει τις σελίδες και περνάει στην αιωνιότητα, λες και το σύμπαν θερμαίνεται σαν ένα καλοριφέρ και η κάπνα φωλιάζει ανάμεσα στις φέτες του. Υποσχέθηκα στον Λύσανδρο πως σύντομα θα τον επισκεφτώ, πέρα από τα σόλο άλμπουμ του, μαζί με τον συγγραφέα για ένα ακόμη ποτό στην μπάρα.
Ίκαρε, με διαβάζεις;
Και, Ίκαρε, όπως έγραψες κι εσύ,
«Θα ξαναπήγαινε. Θα ξαναπάει. Ξαναπήγε».
Au revoir!

*Θωμάς Γκόρπας
Πηγή: LIFO

Κίτρινα Ποδήλατα - Αντίστροφη μέτρηση

value="always">