Μάκη Χ..., που πας ξυπόλητος στα αγκάθια;

Επειδή σε γνωρίζουμε από παλιά πες μας πιό είναι το αντάλλαγμα. Δεν θα το πούμε πουθενά. Όσο γιά την εκλογή σου θα παίξεις και θα χάσεις!!! Μήπως θυμάσαι τι έκανες με τους εργαζόμενους στο Δήμο Νικαίας;

«Ασήμαντη Αριστερά»;

Tου Παντελή Μπουκάλα
«Ασήμαντη» χαρακτήρισε την Αριστερά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του στην περιφέρεια Αττικής. Πρόσωπα και πράγματα γνωρίζει και δικαίωμα απόλυτο έχει να αποδίδει οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς. Αν έχει και δίκιο είναι προς συζήτηση, μια συζήτηση ωστόσο που, έτσι όπως επιβλήθηκαν οι προσωποποιημένες αντιπαλότητες, δεν φαίνεται να γίνεται με τους πολιτικότερους και ιδεολογικότερους των όρων στον μέχρι διαλύσεως κατακερματισμένο χώρο της Αριστεράς, που κάποτε αρκούσε να την ονομάσεις Ανανεωτική για να δώσεις το στίγμα της• τώρα πια πρέπει να προσδιορίσεις τον επικεφαλής (τον κ. Τσίπρα, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Κουβέλη) για να καταλάβει ο συνομιλητής σου σε ποια μερίδα, κόμμα ή μέτωπο αναφέρεσαι.
Είναι ένα ερώτημα άλλωστε πόσοι, ακόμα και ψηφοφόροι του, θυμούνται τον ακριβή τίτλο του αρχικού Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου) και της μετεξέλιξής του (της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας) και πόσοι έχουν τη γνώση και την υπομονή να χαρτογραφήσουν λεπτομερώς τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις υποομάδες κάθε συνιστώσας. Από αμήχανη μελαγχολία μάλλον παρά από πρόθεση ειρωνική, κάμποσοι, μπροστά σε μια πολυδιάσπαση που εκτραχύνει τη γλώσσα, γεγονός που ματαιώνει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε δοκιμή συνεννόησης, φέρνουν στο νου τους την εξαιρετική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», όπου, σχεδόν αδιαφορώντας για τους Ρωμαίους, το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σφάζεται με το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Παλαιστίνης, και τα δυο μαζί με το Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και βέβαια με το Σφόδρα Μαχητικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.
Αν λοιπόν η ανανεωτική Αριστερά, στην οποία κάποια στιγμή προσχώρησε και κατόπιν ηγεμόνευσε ο κ. Αλαβάνος, κατάντησε «ασήμαντη», κάθε άλλο παρά ασήμαντο μπορεί να θεωρηθεί το μερίδιο ευθύνης των ηγετών της - όλων. Ωφέλιμη ως εκ τούτου (ή μάλλον κάτι σπουδαιότερο: άκρως αναγκαία) θα ήταν η αυτοκριτική - επίσης όλων. Αλλά όχι με τον απολιτικό και προσχηματικό τρόπο που συνηθίζεται στο ΚΚΕ, τον τελικό νικητή του ενδοαριστερού μικροεμφυλίου.
Tου Παντελη Μπουκαλα από την Καθημερινή, 11.9.2010

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ... ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.

16 – 22/09/2010 Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας


Προβάλουμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα δικαιώματα των πεζών, ΑΜΕΑ, ποδηλατών στην πόλη. Ελεύθερους χώρους, πλατείες και πεζοδρόμια χωρίς τραπεζοκαθίσματα...
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ
Πηγή: Οικόπολις

Υπάρχει ελπίδα; Το «Πάμε Αλλιώς» αποτελεί ίσως τη μοναδική εξαίρεση

Ποιά είναι η πολιτικό-αυτοδιοικητική πρόταση των 5 παρατάξεων που θα διεκδικήσουν την ψήφο των δημοτών στις εκλογές του Νοέμβρη; Ποιο θα είναι το διακύβευα τους, αν δεχτούμε ότι ο αγώνας δεν θα διεξαχθεί με τη λογική του κουτού, του όμορφου κλπ για το δήμαρχο Κασιμάτη και το συνοθύλευμα, που κέρδισε το 2006, όπου συγκατοικούν όλα τα φρούτα της Εδέμ, από την άκρα δεξιά μέχρι και το νεοπαγές υβρίδιο του Κουβέλη.
Αφού εξελέγη με την ψήφο των διασπαστών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνέχισε ως γνήσιος διάδοχος της 12ετούς μοναρχικής διαχείρισης Χρήστου, όπου θήτευσε με επιτυχία ως δεξί του χέρι, σε μία γραμμή τσιμεντοποίησης, υπερχρέωσης, ρουσφετιών και αδιαφάνειας.Το καιροσκοπικό κακέκτυπο του τέως που λούφαξε γρήγορα, δε μπορεί να συμμαζέψει τη ραγδαία φθορά και τα αλληλοσυγκρουόμενα προσωπικά συμφέροντα. Άλλωστε για όσους γνωρίζουν τα πράγματα δε θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό.
Το γνωστό σύστημα εξουσίας που εδραιώθηκε το 1994 συνεχίζει λοιπόν, σε μία φαινομενικά πιο λάιτ, πολυσυλλεκτική δεξιά εκδοχή. Ο προσδιορισμός δεξιά εκδοχή δεν βασίζεται σε κάποια παραωχημένα ανακλαστικά, είναι ουσία και καθημερινή πρακτική πίσω από τις περίτεχνες ρητορείες των κειμενογράφων.Τελικά απορροφώντας προσφάτως και επίσημα του γνωστούς νεοδημοκράτες Μερεντίτη, Σούλη κ.λπ., όπως και το μεγαλύτερο μέρος των παραγοντίσκων του τέως που έσπευσαν να τρυπώσουν υπό τη στέγη του, οραματίζεται νέες επιτυχίες προς μεγάλη χαρά των συμφερόντων της πλατείας, των αυτοκινητάδων και των τσιμεντοεργολάβων. Ιστορικά όμως τέτοια μοντέλα μόνο ερείπια αφήνουν, χρέη και αδιέξοδα που πληρώνουν γενιές ολόκληρες.
Είναι εφικτό όμως αυτή η συνάθροιση να ηττηθεί στις 7 του Νοέμβρη;
Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται σοβαρά για την τύχη των ΟΤΑ και για ευρύτερες συγκλίσεις στις οποίες είχε παράδοση ο Κορυδαλλός. Για να προλάβει μάλιστα τις εξελίξεις ανακήρυξε μήνες πριν υποψήφια Δήμαρχο. Δεν περίμενε κανείς και κάτι άλλο ύστερα μάλιστα απ’τις αποφάσεις των τελευταίων συνεδρίων του.
Η νεοπαγής παράταξη του Β. Βουγιουκλάκη υπό τις ευλογίες της Ρηγίλλης (;) δεν έχει ακόμα σαφή και διακριτό αυτοδιοιηκητικό λόγο και κινείται στη λογική το λίγο απ’όλα αντιγράφοντας τους πάντες και πάντα.
Το 2ετές σχήμα της 16χρονης Πόλης υπό την ηγεσία της Μ.Κατσάνου που στοχεύει τη συλλογή των αντικασιματικών ψήφων ταλαντεύεται ανάμεσα στην πολεμική κατά του Κασιμάτη με προμετωπίδα τα μεγάλα λάθη του και ανάμεσα στο δίλλημα της αποτίναξης ή μη του αποτυχημένου «χρηστικού» παρελθόντος της. Ελάχιστα για την κρίση, τον Καλλικράτη τέκνο του μνημονίου, την οικολογία και το περιβάλλον, τους νέους, τον πολιτισμό, τις γυναίκες, τα υπόγεια γκαράζ, τη σχεδιαζόμενη καταστροφή του χώρου των γυναικείων φυλακών, το βουνό, τους κοινόχρηστους χώρους και τη μελλοντική χρήση των λατομείων που θα παραδοθούν στο ιδιωτικό κέρδος κ.λπ. Η μοναδική επιδίωξη του σχήματος αυτού είναι να πείσει ότι είναι το γνήσιο ΠΑΣΟΚ, για να προσελκύσει τους κουρασμένους και ζαλισμένους απ’τα μέτρα πασοκτζήδες, ενώ έχασε χρόνο, αναζητώντας μάταια το χρίσμα απ’τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Μάλλον πρόκειται για μια αγωνιώδη προσπάθεια να κληρονομηθεί η αποδεκατισμένη και πλήρως αφερέγγυα πλέον παράταξη του Σ.Χρήστου.
Το «Πάμε Αλλιώς» αποτελεί ίσως τη μοναδική εξαίρεση μέσα σ’αυτό το τοπίο με συνεχή παρουσία και προγραμματικές θέσεις με επικεφαλής την Κ.Κυλάκου. Έχει άποψη από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα πολιτικό-αυτοδιοικητικά θέματα, επεξεργασμένες και εφικτές προτάσεις. Προβάλει σα μία μικρή προς το παρόν αλλά έμπειρη φωνή που δίνει λύσεις για ένα νέο ξεκίνημα.

Συμπέρασμα:πάντα υπάρχει ελπίδα, καμιά φορά οι ψηφοφόροι αιφνιδιάζουν τους πάντες. Σπανίως αλλά συμβαίνει.